Nazywam się Czerwień, Orhan Pamuk

Miesiąc temu koleżanka spytała mnie o opinię na temat jednej z książek Orhana Pamuka. Odpowiedziałam jej wtedy, że mnie jego proza zupełnie nie podchodzi i zaleciłam ostrożność w wydawaniu pieniędzy na jego dzieła. Jakiś czas później Monika zaproponowała mi pożyczenie Nazywam się Czerwień, co pozwoliło mi całkowicie zmienić zdanie odnośnie tego autora – jestem nim wręcz oczarowana!

Długo zajęło mi zabranie się za lekturę. Obawiałam się tego, że będę musiała tygodniami męczyć tak wielkie tomiszcze. Nie byłam przekonana zwłaszcza do autora, bo sama tematyka wydała mi się bardzo interesująca. Przyznaję, jego proza jest specyficzna. Nieco męczyło mnie ciągłe zmienianie narratora – zwłaszcza, że czasem do głosu dochodziły np. rysunkowe drzewa, psy czy monety – ale w pewnym momencie ten zabieg nie dość, że przestał mi przeszkadzać, to jeszcze sprawił, że ta pozycja spodobała mi się jeszcze bardziej. Lubię niebanalność.

Nazywam się Czerwień zawiera w sobie elementy rasowego kryminału, powieści historycznej i romansu. Nie brak tu odniesień do sztuki i polityki XVI-wiecznej Europy, nie brak też wiernych opisów ulic Stambułu. Akcja toczy się niespiesznie, dzięki czemu bardzo dokładnie poznajemy każdego z bohaterów – jego historię, jego uczucia i jego życie. Dla kogoś będzie to nużące, a ja właśnie w tym upatruję uroku tej książki. Bo pomimo całej powolności narracji stale chce się wiedzieć, co wydarzy się dalej i zagłębia w lekturę z rosnącym zaangażowaniem…

Tym, co zwróciło moją uwagę jest również wydanie tej powieści – oprócz pięknie zdobionych stronic, znajdziemy tu również ogrom interesujących przypisów, które pochłaniałam równie zachłannie, co samą książkę. Cały czas mam w sobie tę dziecięcą ciekawość świata, a do tego naprawdę interesuję się sztuką – oba te czynniki złożyły się na to, że tak bardzo spodobała mi się każda poszczególna linijka Nazywam się Czerwień.

Wciąż uważam, że proza Pamuka jest specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Mam też świadomość, że powieść o zawiłych losach XVI-wiecznych mieszkańców Turcji nie zainteresuje wszystkich, ale i tak bardzo serdecznie chciałabym tę pozycję polecić. Warto sięgnąć, warto poznać tę fascynującą opowieść i niezwykle interesującego autora. Polecam!

Moja ocena: 8,5/10

Z mojej pocztówkowej kolekcji wyłania się piękny widok na Turcję:
Nie ma on co prawda zbyt wiele wspólnego z książką, ale wywołuje we mnie bardzo pozytywne odczucia. Nie mam w tym roku wakacji, to chociaż na piękne widoki popatrzę 🙂