Remember me, Juno

Ponieważ dopadł mnie jesienno-depresyjny nastrój, postanowiłam spędzić dzień tak, aby nabrać sił i przywołać dobry humor. Nasmażyłam więc pancakesów, otworzyłam puszkę coli, rozłożyłam się na łóżku w towarzystwie kotki mej i oddałam się powtórnemu oglądaniu jednego z mych najulubieńszych filmów – Juno.

Juno (2007)
reż. J. Reitman

Junona – żona Jowisza, postać znana z mitologii – „wyjątkowo piękna i wyjątkowo wredna” (przynajmniej według przypuszczeń tytułowej bohaterki filmu), opiekunka życia seksualnego i macierzyństwa. Juno – nazwana na cześć mitycznej bogini – pyskata, wygadana i zabawna, miłośniczka punka i klasyków horroru, która mając niewiele ponad szesnaście lat zachodzi w ciążę. Poznajemy ją w momencie, w którym któryś raz z kolei podejmuje próbę z testem ciążowym. Kolejną pozytywną („wyszło szydło z worka – różowy plus, dzieło szatana”). Przed Juno wielkie dylematy – jak powiedzieć o tym rodzicom, co zrobić z dzieckiem, jak stawić czoła komentatorom ze szkolnego korytarza?

Jak widać – dotykamy poważnej tematyki. Na szczęście twórcy filmu nie uraczyli nas kolejnym moralizatorskim wyciskaczem łez czy produkcją „ku pokrzepieniu serc”. Juno to historia opowiedziana z dystansem i humorem, inteligentna, a jednocześnie szczera i szalenie prawdziwa. Główna bohaterka miewa humory i typowo ciążowe problemy, może liczyć na pomoc rodziny, w szkole staje się obiektem kpin – nic nadzwyczajnego, bez zbędnego patosu, dramatyzowania i fałszywego moralizowania. Odnajduje małżeństwo, któremu planuje oddać dziecko do adopcji i planuje swe życie na nowo – u boku chłopaka, który „kocha ją taką, jaką jest”.
Postawa głównej bohaterki może prowokować do różnych dyskusji – nie każdy musi popierać oddawanie dziecka (sama Juno została porzucona w wieku pięciu lat), ale – w mojej ocenie – wszystko jest lepsze od pozostawiania niemowlęcia na pastwę losu w przydrożnym śmietniku czy beczce za stodołą. Jedna osoba potomstwa mieć nie może, druga nie chce – czyż nie mogą one sobie pomóc? W głębsze wywody moralne nie mam zamiaru się wdawać, chciałabym tylko, aby przed wystawieniem komukolwiek etykietki i oceny, ludzie choć na chwilę potrafili wczuć się w sytuację innych…
Tym, co w Juno należy wyróżnić jest na pewno świetna muzyka (nagroda Grammy), znakomity scenariusz (Oscar) i rewelacyjnie wykreowane postaci. Ellen Page w roli zbuntowanej i wygadanej ciężarnej nastolatki spisała się znakomicie i nie dziwi, iż dostrzegła ją nawet Amerykańska Akademia Filmowa. Jednak nie tylko ta brawurowa rola zasługuje na oklaski – obok Juno mamy bowiem szereg interesujących postaci – ojciec – człowiek prosty i poczciwy, a jednocześnie szalenie inteligentny i kochający, macocha – surowa i zasadnicza, a przy tym zadziorna i zabawna, Leah – śliczna przyjaciółka, typowo amerykańska bohaterka, stanowiąca znakomity kontrast dla nieco mrocznej Juno oraz Bleeker – pełen uroku, zagubiony chłopak. Oprócz nich równie interesujące małżeństwo, poszukujące kobiety, gotowej oddać im swe dziecko – Vanessa i Mark. On jest niespełnionym muzykiem, ona niespełnioną kobietą. On wciąż marzy o byciu gwiazdą rocka, ona pragnie idealnej rodziny. Gdy w ich życie wkracza pełna energii i humoru Juno, odkrywają co tak naprawdę ich (nie)łączy. Tak właściwie to ich dylematy i ich problemy stają się najważniejszymi w tej produkcji – ciąża głównej bohaterki zwraca w tym momencie tak naprawdę mniejszą uwagę…

Warto obejrzeć ten film choćby dlatego, jak znakomicie jest on zrealizowany – niby dotyka tematów poważnych i mocno dyskusyjnych, ale jest przy tym cholernie optymistyczny, zadziwiająco kolorowy i poruszający.

Moja ocena: 9/10

W miniony weekend miałam również okazję ponownie obejrzeć film Remember me, z Robertem Pattinsonem w roli głównej. Co prawda pierwszy kontakt z tym obrazem zrobił na mnie dużo większe wrażenie, ale czasem bywa tak, że jak już wiemy, co wydarzy się w następnej minucie, trudno nam wykrzesać w sobie zachwyt (choć akurat to zależy od filmu i tego, jak dobrze go pamiętamy).

Remember me/Twój na zawsze (2010)
reż. A. Coulter

Tym, co już na wstępie najbardziej kuje mnie w oczy jest absolutnie źle dopasowany tytuł. Zarówno wersja oryginalna, jak i – tym bardziej – polska kompletnie mi nie pasują. Można je co prawda – nieco naciąganie – potraktować symbolicznie, ale ja bym się aż tak daleko nie posuwała. Myślę, że można było trafniej ten obraz zatytułować…

Historia przedstawiona w Remember me nie jest jakoś wybitnie innowacyjna czy świeża, a do tego postaci – choć szalenie barwne i interesujące – nie kryją w sobie żadnych tajemnic, a zrozumienie ich postępowania nie stanowi wybitnej zagadki. Niemniej, czasem pole do interpretacji pozostaje zachowane, co akurat przemawia na plus dla produkcji.

Remember me to przede wszystkim film o życiu, a nie o miłości, jak to się niektórym wydaje. Związek dwójki głównych bohaterów stanowi co prawda tło historii, ale ich relacje przedstawione są w sposób nienachalny i dyskretny – żadne miziania, cmokania i przytulanki nie są wystawione na plan pierwszy, co stanowi znakomitą odmianę po stercie filmów, z których lukier wylewa się strumieniami.

Remember me to opowieść o przemijaniu, o chwytaniu chwili i czerpaniu z życia. To również opowieść o cierpieniu – matka małoletniej Ally zostaje zabita na jej oczach, Tyler odnajduje zwłoki brata po jego samobójczej śmierci, mała Carolinie jest niszczona przez koleżanki i ojca, nie potrafi znaleźć zrozumienia, nie ma okazji do chwili radości – obok każdego z sukcesów staje ból i rozczarowanie.

Na pewno jest to też opowieść o miłości i różnych jej obliczach. Nadopiekuńczy ojciec, który nie radzi sobie ze stratą żony. Nieszczęśliwy chłopak, który nie potrafi kochać po śmierci brata. Mężczyzna, który po stracie syna ucieka w pracę, by uniknąć kolejnych nieszczęść. Wszyscy oni czegoś się obawiają, przed czymś uciekają, zamykają w sobie. Wszyscy oni cierpią i nie potrafią sobie pomóc.

Obok nich postawiony zostaje lekkoduch Aiden – stanowiący kontrast dla swego przyjaciela z depresją. Chłopak korzysta z życia, nie martwi się niczym, nie zastanawia nad przyszłością, jednak w pewnym momencie i on sprowadzony zostaje na ziemię, i on musi podźwignąć na swych barkach to, co przyszykował mu los. Szczęście przecież nigdy nie trwa wiecznie…

Tym, co w Remember me urzekło mnie najbardziej jest surowość scenografii, znakomicie dobrana muzyka i ciekawie przedstawione relacje rodzinne. Faktem jest, że nie są one wybitnie zadziwiające, a wręcz trącą nieco schematycznością, ale dobrze, że to na nich skupiony jest film, który – w oczach wielu – niesłusznie traktowany jest jako obraz miłosny…

Moja ocena: 8/10

Zdjęcia pochodzą ze stron: filmweb.pl i socialitelife.com.