Sto lat samotności, Gabriel García Márquez

Kolejny raz zacznę od zachwytów nad nowymi wydaniami Márqueza w Muzie (chociaż stare, salsowe, też mam w posiadaniu i również jestem nim oczarowana) – cała kolekcja musi prezentować się znakomicie na półce. Ja – póki co – mam w posiadaniu dopiero jeden jej element, ale mam nadzieję, że z czasem zdobędę je wszystkie – bo nie dość, że książki wyglądają pięknie, to jeszcze wychodzą spod pióra znakomitego pisarza i znakomitego kreatora świata, o czym miałam okazję właśnie się przekonać.

Na kartach Stu lat samotności przenosimy się do fikcyjnego miasteczka Macondo, gdzie poznajemy dzieje pewnej niezwykłej rodziny. Życie jej członków obserwujemy od najstarszych pokoleń, na przestrzeni niemal stu lat. Stu lat wypełnionych intrygami, uniesieniami, magią i samotnością. Mamy tu niemal wszystko – wynalazki, miłość, politykę, seks, skandal, tajemnicę. Mamy tu dwa światy, które ścierają się ze sobą i tworzą niesamowitą całość. Mamy tu niezwykły obraz miasta i kształtowania się społeczeństwa. Mamy tu naprawdę „wszystko”, chciałoby się powiedzieć.

Dzieło Márqueza zalicza się do największych osiągnięć światowej literatury, klasyfikując je we wszelkich możliwych rankingach traktujących o tym, jakie pozycje powinno się obowiązkowo przeczytać przed śmiercią. Literacko powieść faktycznie stoi na najwyższym poziomie, ale co do treści… Co do treści, pojawiają się pewne wątpliwości.

Nie zgadzam się z opiniami, że ten tekst traktuje o niczym. Sprzeciwiam się również głosom, że to jedynie zapis poplątanych dziejów rodu Buendiów. Nie mogę jednak pominąć tego, że ciągłe przywoływanie bohaterów z przeszłości, latające dywany i inne cuda – średnio do mnie przemawiają. Jakbym chciała czytać o tego typu „tworach”, sięgnęłabym po którąś z unikanych przeze mnie powieści fantasy. Ale ja przecież sięgnęłam po klasyka…

Trochę się tu jednak przekomarzam i zgrywam – bo przecież doskonale wiem czym jest realizm magiczny i wiedza ta jasno tłumaczy pewne elementy powieści. Prawda jest też taka, że właśnie te baśniowe fragmenty czynią Sto lat samotności powieścią absolutnie wyjątkową. Márquez przenosi nas do tak niezwykle plastycznego świata, do tak fantastycznych bohaterów, że aż z czasem przestałam na siłę rozgraniczać czy to duch, czy człowiek, czy to fikcja, czy rzeczywistość. Uruchomiłam wyobraźnię i całkowicie dałam się porwać Márquezowi. Było warto, zapewniam.

Nie chciałabym tu streszczać fabuły, charakteryzować każdego z licznych bohaterów czy prowadzić analizy wydarzeń. Sto lat samotności jest bowiem jedną z tych powieści, do których powinno się podchodzić z całkowitą niewiedzą, by móc odebrać ją w pełni „po swojemu”. Poza tym, tak naprawdę bardzo ciężko jest ubrać w słowa wszystko to, co o dziele Márqueza chciałoby się powiedzieć. Jedno jest pewne – po taką książkę trzeba sięgnąć obowiązkowo!

Moja ocena: 9/10

Swoją drogą… Ostatnio mam szalony głód czytania – w dzień, w nocy, gotując zupę, w kąpieli, w tramwaju i przed telewizorem. Bardzo ten głód przyjemny, tylko obawiam się, że jak teraz pochłaniam książki jedna za drugą, tak niebawem nadejdzie jakieś 'zmęczenie materiału’, jakaś niechęć i będzie kiepsko. Ktoś powinien mnie powstrzymać 🙂

Książkę otrzymałam od wydawnictwa Muza.