Mariola, moje krople…, Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Zapytano mnie kiedyś, co najbardziej mnie bawi – odpowiedziałam „nic”. Po głębszym zastanowieniu dodałam, że zazwyczaj śmieję się tylko z siebie, a na komediowych filmach i przy zabawnych książkach nie śmieję się wcale, bo moje poczucie humoru nigdy nie pokrywa się z poczuciem humoru scenarzystów, kabareciarzy i pisarzy. Długo tkwiłam w tym przekonaniu, aż nagle w moim życiu pojawiła się przewrotna powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk – Mariola, moje krople… i „wszystko” się zmieniło. Ta zabawna książka porwała mnie od pierwszej do ostatniej strony, raz po raz generując napady śmiechu – czy to na uczelnianym wykładzie, czy w zatłoczonym autobusie, czy w środku nocy, kiedy wszyscy wokół już smacznie spali. Fakty mówiąc więc same za siebie – pierwszy raz porządnie ubawiłam się przy lekturze. I już samo to wystarczyłoby za rekomendację Marioli… 🙂

Małgorzata Gutowska-Adamczyk przenosi nas do prowincjonalnego teatru, pełnego dziwacznych postaci – mamy podstarzałego dyrektora-lowelasa, domorosłą wróżbitkę, nadambitne aktoreczki, histerycznego reżysera i miłośniczkę „stania w kolejkach”. Niebanalne postaci muszą brać udział w niebanalnych zdarzeniach, w związku z czym czytelnik jest świadkiem hodowania świń, pędzenia bimbru, handlu obnośnego, spotkań w łóżku i pod łóżkiem, czy drukowania rewolucyjnych ulotek. A wszystko to w murach jednego tylko teatru! Gwarantuję – przy lekturze uśmiejecie się, jak nigdy!

Wartka akcja, przezabawne dialogi i niezwykle barwne postaci czynią Mariolę powieścią znakomitą. Jest to pozycja obowiązkowa dla tych, którzy chcieliby wrócić pamięcią do czasów, kiedy sklepowe półki świeciły pustkami, a dobre masło dostawało spod lady. To pozycja obowiązkowa również dla tych, którzy czasy PRL-u kojarzą tylko z opowiadań rodziców i średniośmiesznych filmów. Małgorzata Gutowska-Adamczyk może nie odkryje przed Wami niczego nowego (bo w końcu tyle o tamtych latach zostało już powiedziane, że chyba nowe odkrycia już nas nie czekają), ale na pewno zapewni Wam kilka godzin przedniej rozrywki przy naprawdę dobrej lekturze. Zachęcam!

Od jednej myśli nie mogłam się opędzić podczas poznawania przygód bohaterów Marioli – od pierwszej do ostatniej strony stawała mi przed oczami wizja filmu, nakręconego na podstawie tej powieści. O, jakaż byłaby to zabawna i urocza produkcja! Dawno nie miałam tak silnego poczucia, że chciałabym obejrzeć ekranizację czytanej powieści… Mam nadzieję, że kiedyś Mariola zostanie przeniesiona na ekran – wciąż niewielu Polaków czyta, więc niech chociaż dzięki filmowi poznają tych zabawnych bohaterów i absurdalnie śmieszne sytuacje z ich życia. Chciałabym tego i dla nich, i dla siebie – rzadko trafiam na dobre komedie, może wreszcie coś by się zmieniło…?

Moja ocena: 8,5/10

PS. Nie dość, że sesja mnie przytłacza, to jeszcze znów choroba mnie dopadła – ściskajcie kciuki, aby wszystko szybko się unormowało 🙂
PS2. Za książkę dziękuję pani Małgorzacie oraz wydawnictwu Świat Książki!