Opowieści przy kawie, Alexander McCall Smith

Tym razem bohaterowie McCall Smitha będą musieli stawić czoła zupełnie nowym wyzwaniom. Narcystyczny Bruce spróbuje ubić interes życia, nieśmiała Pat będzie rozglądać się za miłością (nawet pewien polski cyrkowiec będzie przez ułamek sekundy brany uwagę), uległy Matty podejmie walkę o interesy rodziny, snobistyczna Irene będzie musiała uporać się z buntowniczą postawą swego sześcioletniego geniusza i jego ojca, a pewna starsza pani zaplanuje podróż… z piratami.

A wszystko to (i wiele więcej!) w jednej niepozornej książce…

Mogłoby się wydawać, że takie powieści o ludziach z sąsiedztwa powiewać będą nudą – nie mówią one przecież o superbohaterach, celebrytach i istotach niesamowitych – bo w końcu swych bohaterów autor żywcem wyciąga z naszej codzienności. Ale to właśnie czyni opowieści spod numeru 44 tak naturalnymi i prawdziwymi, a przy tym ujmującymi i pełnymi ciepła. McCall Smith to pisarz niesamowity – snute przez niego opowieści przynoszą radość i ukojenie. Są jak plaster na ranę, jak powiew świeżego powietrza w dusznym pomieszczeniu. Bawią, ale i uczą. Bo bohaterowie Smitha stanowią zwierciadlane odbicie nas samych – po tak pouczającej lekturze niejedna nadambitna mamusia dostrzeże groteskowość własnego postępowania; niejeden zapatrzony w siebie goguś zrozumie, że ponad wygląd przekładać powinien inne sprawy; niejedna panna, tupiąca nóżką zaśmieje się, widząc swe wady u obrażalskiej Pat. O tak, z pewnością lektura Opowieści przy kawie pomoże niejednej osobie z rozterkami, jakie dotykają również grupkę Szkotów, zamieszkujących tę barwną kamienicę…

Językowo powieści nie można nic zarzucić – narracja stoi bowiem na pograniczu mowy potocznej i języka zarezerwowanego dla literatury wysokiej. Całkiem przyjemnie czyta się tekst, brzmiący tak naturalnie i prawdziwie, pomimo iż pozbawiony jest on wulgaryzmów i soczystych kolokwializmów. Ponadto, akcja powieści przebiega wyjątkowo sprawnie, jak na dzieło tworzone fragmentarycznie i zlepione z poszczególnych odcinków, drukowanych niegdyś w brytyjskiej prasie. Tym większy podziw należy się autorowi, który z kupki epizodów potrafił stworzyć tak atrakcyjną całość. Ja z owej całości zadowolona jestem bardzo, mam nadzieję, że i Wy się nie zawiedziecie, kiedy już zapukacie do kamienicy numer 44 przy Scotland Street…

Na zakończenie chciałam jeszcze wspomnieć o hołdzie, jaki Alexander McCall Smith składa swym rodakom – w powieści co rusz pojawiają się nazwiska poetów, artystów i wielkich ludzi, związanych ze Szkocją. Bardzo ten zabieg mnie urzeka – nie dość, że nadaje tekstowi autentyczności, to jeszcze chroni od zapomnienia postaci – w jakiś sposób – istotne dla autora. I istotne dla tych, którym przyszło urodzić się w pięknej Szkocji.

Moja ocena: 7,5/10

Kolejny raz dziękuję Muzie za udostępnienie tak ciekawej pozycji!