Martwy jak zimny trup, Charlaine Harris

Dużo czasu minęło, odkąd ostatni raz romansowałam z panią Harris, toteż lektura piątego tomu przygód Sookie Stackhouse zajęła mi raptem kilka godzin – tak bardzo byłam jej ciekawa. Mój wampirzy głód został już zaspokojony i z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że nie zawiodłam się na tej części ani trochę. Fakt jest jednak taki, że nie byłam do niej pozytywnie nastawiona i długo nie miałam ochoty zagłębiać się w tę część, gdyż obawiałam się, że skupi się ona na poczynaniach Jasona, a ze świecznika zniknie Eric. Ale nie – mój ulubiony bohater nie znikł, a dodatkowo w otoczeniu Sookie pojawiło się jeszcze kilku interesujących mężczyzn. Bo przecież wokół niej zawsze musi się TYLE dziać, prawda?

Uwaga w Martwym jak zimny trup skierowana jest na poszukiwania tajemniczego snajpera, który pragnie pozbyć się wszystkich istot zmiennokształtnych w okolicy. Pierwsze podejrzenia padają na nowego pumołaka – Jasona Stackhose’a, a Sookie gotowa jest zrobić wszystko, aby tylko oczyścić brata z podejrzeń. W tym względzie sytuacja klaruje się, kiedy to ona zostaje ofiarą. Z drugiej strony jest to dodatkowa komplikacja – skoro ofiarami mieli być zmiennokształtni, dlaczego celem ataku stała się kelnerka-telepatka? Co stało się z bohaterką? Jaką tajemnicę skrywa i kim są nowi mężczyźni w jej życiu? Czy uda jej się uciec z celownika zamachowca? Przekonacie się, kiedy sięgniecie po piąty tom serii.

O książkach Charlaine Harris wiele już powiedziałam i właściwie musiałabym kolejny raz powtarzać to samo, więc zachęcam Was do zapoznania się z moimi poprzednimi refleksjami (wystarczy kliknąć na wybraną okładkę):

a teraz poruszę inną istotną kwestię, której nie da się przemilczeć.

Otóż dziwię się, że takie wydawnictwo, jak MAG nie może sobie pozwolić na zatrudnienie dobrych korektorów. W każdej ze znanych mi pięciu części serii o Sookie pojawia się mnóstwo błędów interpunkcyjnych, literówek i pomyłek w odmianie. Przy każdym kontakcie z polskimi tłumaczeniami książek pani Harris muszę tracić nerwy i zgrzytać zębami, a domyślam się, że nie są one jakieś wyjątkowe i z innymi książkami wydawnictwa MAG będzie podobnie. Po tę serię będę jeszcze sięgać z sympatii i ciekawości, ale żadnych innych tytułów nie mam nawet ochoty dotykać. Wielki minus z mojej strony za całą tę fuszerkę – przy którymś z poprzednich tomów miałam jeszcze nadzieję, że coś się w tym zakresie zmieni, ale srogo się rozczarowałam. Nawet jeśli błędów jest mniej, to i tak wciąż ich liczba przekracza jakiekolwiek dopuszczalne normy. No, bo ileż można?

Dobrze chociaż, że Martwy jak zimny trup – podobnie jak Martwy dla świata – trzyma stały poziom, czego nie można powiedzieć o pierwszych trzech tomach serii (jak już niegdyś wspominałam – zaczynają się one wyjątkowo słabo i dopiero z czasem rozwijają). Gołym okiem widać, że amerykańskiej pisarce tworzenie tej wyjątkowej serii idzie coraz lepiej i z wielką niecierpliwością sięgnę po jej kolejne tomy, mając jednocześnie nadzieję, że ich polskie tłumaczenia pojawią się jak najszybciej. Bo inaczej zostaną mi już tylko dwa tomy do zapoznania a to naprawdę mało, jeśli przeczytanie jednego zajmuje mi tak niewiele czasu…

Moja ocena: 8/10