Pensjonat Sosnówka, Maria Ulatowska

Oj, ciężko było mi wciągnąć się w tę historię, czego główną przyczyną jest zapewne moja nieznajomość poprzedniej jej części – Sosnowego dziedzictwa. Okres zaliczeń, egzaminów, prac semestralnych i różnych małych zmartwień w życiu codziennym również nie wpłynął korzystnie na odbiór tak sielskiej książki. Chyba na tle mojej rzeczywistości wydała mi się ona po prostu mało autentyczna i nieco przesłodzona. Co nie zmienia faktu, że z wielką radością osiadłabym w takim pensjonacie w towarzystwie tak ciepłych i sympatycznych ludzi…

Okazuje się, że można być szczęśliwym, gdy tylko pomoże się trochę losowi. Albo… kiedy los nam pomoże! W wyremontowanym dworku na Kujawach Anna Towiańska, młoda „dziedziczka z Sosnówki”, urządza przytulny pensjonat. Zakochana w tym miejscu, jego klimacie i w tutejszych ludziach, zdobywa nowych przyjaciół i… traci serce. Czy prowadzenie pensjonatu okaże się łatwym kawałkiem chleba?

„Pensjonat Sosnówka” to opowieść o ludziach dobrych i o tych, którzy dobro dopiero mają w sobie odkryć; o barwnym Dyziu, małym Florku, cudownej Irence, niezawodnym Jacku, suczce Szyszce oraz wielu innych mieszkańcach i gościach magicznej Sosnówki. To historia o poszukiwaniu miłości niezależnie od wieku i odkrywaniu pasji w rzeczach, które kochamy. O pensjonacie, który stał się enklawą dla wszystkich poszukujących równowagi w życiu. O miejscu, gdzie czas płynie wolniej, sosny szumią i pachną jak zwykle, a jezioro nieustannie lśni w słońcu…

Pensjonat Sosnówka jest jak rozkoszny ptyś, polany mnóstwem lukru. Przenosi nas do uroczego miejsca gdzieś na Kujawach, w którym żyją sami życzliwi ludzie, raz po raz czyniący sobie miłe niespodzianki i nieustannie się wspierający. Łzy wzruszenia leją się tam strumieniami, a ludzkie dobro aż kipi. Sielskość tę i bezgraniczny urok podkreśla jeszcze narracja naładowana taką dawką zdrobnień i spieszczeń, że aż strach. Tak, przyznaję, nieco mnie te wszystkie „milusie określenia” wymęczyły. Bo w końcu nie sięgałam po bajkę, a po powieść dojrzałej autorki, przeznaczoną dla dojrzałego czytelnika.

Ale może o to chodziło? Może powieść pani Marii Ulatowskiej miała być taką właśnie bajką? Bajką, w której dobro zwycięża, a czarne charaktery (notabene najciekawiej nakreślone postaci) szybko znikają, pozostawiając wolną scenę dla niezachwianego szczęścia? Właściwie nie mam nic przeciwko temu – w końcu ileż można czytać o złej młodzieży, problemach, aferach, zabójstwach i „innych-takich”? Dobrze, że ktoś pisze o szczęściu i o tym, że po burzy zawsze wschodzi piękne słońce. O dobrych ludziach, o wzajemnej życzliwości, cieple rodzinnym i wielkiej przyjaźni. To, że akurat ja za taką literaturą nie przepadam, a i w sielanki nie wierzę, nie zmienia faktu, że Pensjonat Sosnówka jest książką, po którą warto sięgnąć. Czyta (a raczej: pochłania) się ją wyjątkowo szybko i dobrze. Lektura ta jest miła i pełna ciepła – wnosi pewien promyk do szarej rzeczywistości. I jeżeli potrzebujecie w tej chwili takiego ożywczego promyka – z pełni serca polecam Wam tę powieść – gwarantuję, że rozświetli Wam każdy szarobury dzień.

Moja ocena: 6,5/10