Spójrz na mnie, Yrsa Sigurðardóttir

Na lekturę tej książki poświęciłam – rekordowe – pięć dni. Nie dlatego, że czytało się źle i nie dlatego, że nie wciągała – bo było wręcz przeciwnie. Ale znalezienie w ostatnim czasie wolnych chwil na czytanie jest dla mnie wielkim wyzwaniem – maj wiąże się z zaliczeniami, referatami, pracami i słonecznym rozleniwieniem. Ponadto, kiedy wieczorem znajdywałam czas na lekturę, zazwyczaj miałam po niej koszmarne sny. Oj, nie jest to lekka i przyjemna historyjka do poduszki!

Yrsa Sigurðardóttir to nordycka pisarka, która zdobywa coraz większą popularność zarówno w Polsce, jak i na świecie. Nazywa się ją „islandzką odpowiedzią na Stiega Larssona”, gdyż serca ludzi podbija naprawdę znakomitymi kryminałami. Spójrz na mnie jest piątą częścią przygód prawniczki Thory, która tym razem pragnie rozwikłać zagadkę wyjątkowo odrażającej zbrodni. W eksperymentalnym ośrodku, zamieszkałym przez umysłowo i fizycznie chorych młodych ludzi dochodzi do podpalenia. Giną wszyscy pensjonariusze i ich opiekun, a za winnego podpalenia uznaje się cierpiącego na zespół Downa Jakoba, który pragnął uwolnić się z ośrodka. Chłopak zostaje skazany, choć niewiele jest dowodów wskazujących jego winę. Organy sprawiedliwości ukręcają sprawie łeb, ale wtedy ich spokojny żywot mąci Thora – zdeterminowana, by odkryć prawdę o tragicznych wydarzeniach sprzed paru lat. Sprawa jest wyjątkowo skomplikowana, a dodatkowo zaczynają zazębiać się z nią historie innych ludzi – młodego radiowca, prześladowanego przez tajemniczego słuchacza; małżeństwa, nawiedzanego przez ducha młodej dziewczyny; wpływowej rodziny chłopca, który zginął w pożarze. Co łączy wszystkie te wątki? Zbrodnie. Jakie? Przekonajcie się sami…

Spójrz na mnie to jedna z najbardziej porażających i niezwykłych książek, z jakimi miałam styczność. To naprawdę dobry, ekscytujący kryminał ze sporą domieszką elektryzującego horroru. Przedstawione wydarzenia wywołują naprawdę mocne wrażenie i kiedy się z nimi zapoznacie, nie zdziwi Was, dlaczego dręczyły mnie po nich koszmarne sny. Mam nadzieję, że nie boicie się silnych wrażeń…

W powieści Yrsy Sigurðardóttir nie jestem w stanie wskazać żadnych rażących uchybień i niedociągnięć (choć raz imiona bohaterów zostają pomylone). Faktem jest jednak, że niektóre zagadki rozwiązałam dużo szybciej niż Thora, ale i tak obserwowanie jej poszukiwań sprawiało mi wiele przyjemności. Poza tym, nie można autorce odmówić tego, że znakomicie buduje napięcie i w odpowiedniej chwili potrafi zaskoczyć niespodziewanym zwrotem akcji. Do tego tworzy interesujące, skomplikowane i niejednoznaczne postaci, z których niemal każdą po kolei można podejrzewać o popełnienie zbrodni… A czy ostateczne rozwiązanie jest zaskakujące? Cóż, zbrodniarz wzbudzał moje podejrzenia swoimi krętactwami, ale chyba nie przyszłoby mi do głowy… Nie! Uznajmy, że nie spodziewałam się takiego rozwiązania sprawy.

Jedno w Spójrz na mnie nie do końca mi się podoba – okładka, mianowicie. Widoczny obok oryginał w stu procentach koresponduje z treścią książki. Nasza wersja już mniej – choć oczywiście można by ją dopasować do pewnych wydarzeń i tytułu. Islandzka okładka wzbudza pewien niepokój równy temu, wywoływanemu przez treść książki. Polska wydaje mi się nieco przeładowana literami, a i sam rysunek nieszczególnie mi się podoba (choć w tej kwestii zdania mych znajomych są podzielone). Myślę, że większe zainteresowanie wzbudziłaby na półkach okładka widoczna po prawej, choć nie można wykluczać tego, że Polaków zafascynuje pewna surowość naszej wersji. Co prawda nie szata graficzna jest tu najważniejsza, ale gdyby spojrzeć na inne wydania powieści islandzkiej autorki (sprawdźcie tutaj) można by zauważyć, że ta znacznie od nich odbiega. Mniej barwna, mniej intrygująca, mniej ciesząca oko. Ale to tylko mało istotny szczegół, gdyż sama powieść zasługuje na naprawdę wielkie wyróżnienie.

Zachęcam!

Moja ocena: 9,5/10

PS. W książce pada nawet nazwa mojego Manchesteru United, hah :)) Jak tu nie kochać Yrsy?

Za powieść dziękuję wydawnictwu Muza.

literatura islandzka | recenzja | Yrsa Sigurðardóttir | literatura | recenzje książek