Czekolada, Joanne Harris

Joanne Harris wzbudziła moje zainteresowanie pół roku temu, kiedy zaczytywałam się w jej powieść Duch z przeszłości, jednak dopiero teraz mogę szczerze przyznać, że twórczość tej autorki naprawdę mi się spodobała. A wszystko za sprawą słodko-gorzkiej Czekolady.

Miałam pewne oczekiwania względem tej powieści. Sto lat temu widziałam film i choć niewiele z niego pamiętam…

…to miałam w głowie pewien obraz, jak powinna wyglądać książka. Obraz ten prawie w ogóle się nie sprawdził. Ale to dobrze, bo czekało mnie ultrapozytywne zaskoczenie.

Czekolada opowiada o tajemniczej Vianne, która wraz z córeczką przybywa do zaściankowego Lansquenet, by – po wielu tułaczkach – odnaleźć wreszcie swoje miejsce w świecie. Zadanie to jednak okazuje się piekielnie trudne – samotna matka, unikająca kościoła i kusząca aromatem czekolady w niedzielne poranki nie może zostać zaakceptowana w społeczności zarządzanej przez księdza i grupę dewotek. Wykpiwana i powszechnie nieakceptowana kobieta powoli odnajduje się w nowej rzeczywistości, kusząc klientelę niesamowitymi umiejętnościami. Hasło przez żołądek do serca nabiera nowego znaczenia, kiedy mamy do czynienia z niezwykłą kobietą, potrafiącą doskonale odgadnąć słodkie pragnienia wszystkich wokół…

Czy Vianne jest czarownicą?
A może piekielnie zdolną królową cukiernictwa?
Przekonajcie się sami.

Czekolada to lektura niesamowicie przyjemna, delikatnie pieszcząca zmysły. Nieustannie roztacza wokół kuszącą woń, której nie sposób się oprzeć. Ale wbrew pozorom nie zalewa nas ona mdlącą słodyczą – dużo w niej goryczki, wykrzywiającej usta. Bo między bohaterami piętrzy się nienawiść, zawiść i nietolerancja. Każdy, kto tylko lekko odstaje od ogółu musi zostać stłamszony i uznany za wariata. Albo gorzej – za wysłannika szatana…

Powieść Joanne Harris – choć sympatyczna – nie jest dziełem wybitnym i postawić jej można kilka zarzutów. Ot na przykład przewidywalność – zarówno bohaterów, jak i wydarzeń. Ci pierwsi – choć interesujący – są oczywiści i idealnie czarno-biali, te drugie niczym nie zaskakują. Od pierwszej strony wiadomo, że tajemnicza kobieta zaprowadzi prawdziwą rewolucję w miasteczku, ucierając nosa podłemu klesze. Poza tym, widać tu pewne przerysowania, chociaż te akurat mają swoje uzasadnienie, kiedy ujawniają niedorzeczność pewnych zachowań…

Żadna jednak wada nie przesłoni mojej wielkiej sympatii do Czekolady. Ta powieść niezwykle odpręża, angażuje wszystkie zmysły i pozwala na kilka godzin odpłynąć w dalekie strony. Joanne Harris potrafi wykreować rzeczywistość, w której pozostaje jedynie się zatracić i oddać marzeniom. Marzeniom o takiej przyjaciółce, jak Vianne. O takim… przyjacielu, jak Roux. I o morzu czekolady…

Ja już odpłynęłam.
A Wy?

Moja ocena: 8/10