Ostatnie lato, Ann Brashares

Jeżeli na początku tego stulecia (lub w latach późniejszych) byłaś nastolatką i nie czytałaś Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów, masz poważny problem, bo ominęła Cię bardzo ważna seria, którą pokochał cały kobiecy świat – od podlotków, po ich babcie. Dwie dobre wiadomości mogą Cię jednak pocieszyć. Po 1: po SWD można sięgnąć w każdym wieku, gdyż ta przemiła książka ani się nie starzeje, ani nie traci na uroku. Po 2: Ann Brashares przygotowała też powieść dla starszych czytelników. Jest to Ostatnie lato – książka, którą zgłębiałam w ostatnich dniach.

Przez pierwszych sto stron byłam mocno zirytowana. Bo na pierwszy plan wysuwają się tu szczeniackie zachowania głównych bohaterów – 21-letniej Alice i trzy lata od niej starszego Paula (ciekawostka – imię nosi po moim idolu – Paulu McCartneyu). On kocha ją, ona kocha jego. On w związku z tym ją odpycha, ona zamyka się w sobie. Ganiają się tak, cackają i smęcą w ukryciu, aż wreszcie na 105 stronie targany wyrzutami sumienia Paul wkracza do akcji. Nie na długo, ale sam fakt się liczy, prawda?

Wtedy właśnie zaczyna się ciekawsza część tej historii, by potem znów na chwilę opaść i pod koniec wznieść się na wyżyny. Podsumowując – raz czyta się lepiej, raz gorzej. Raz jest ciekawiej, a raz nudniej.

Ale!

Generalnie Ostatnie lato to powieść naprawdę interesująca i odprężająca, a przy tym kryjąca w sobie głębsze przesłanie. Niby ma bawić i relaksować, ale tak naprawdę za zasłoną z humoru i ciepła, kryje się gorycz, samotność i złe podejście do życia. Ciężko jest mi określić, czy ta książka bardziej wzrusza i przejmuje, czy może bardziej bawi i odpręża. Raz smutek wyziera ze wszystkich stron, raz zalewa nas fala ciepła i miłości. Myślę, że Ann Brashares chciała wszystkie te smutne sprawy – choroby, śmierć, samotność, odrzucenie – przedstawić w sposób na tyle przyjazny, aby tchnąć w czytelnika nadzieję, a nie dokładać mu cierpień. Udało jej się to przede wszystkim dzięki charakterystycznemu sposobowi prowadzenia narracji, konstruowania dialogów i kreowania bohaterów. Ann Brashares ma swój własny, bardzo przyciągający styl pisania i – czego by nie mówić – jej powieści wchłania się błyskawicznie.

O czym jest ta historia? Przede wszystkim o siostrzanej miłości. Pięknej i naturalnej – pełnej wzlotów i upadków. Alice i Riley różnią się od siebie diametralnie i są jakby z różnych światów, ale łączy je więź tak silna i wspaniała, że spogląda się na ich relacje z ukłuciem zazdrości. Poza tym, okazuje się, że mimo ogromnych różnic charakterów, siostry są niemal jednością. I za taką jedność ma je również Paul – chłopak z sąsiedztwa, który większość życia spędził w domu sąsiadek. Dlaczego? Bo tam odnajdował to, czego nie miał w murach własnej przygnębiającej willi – ciepło, bliskość i rodzinność.

Warto zwrócić uwagę na bohatera drugiego, a może nawet i trzeciego planu – Ethana, ojca Alice i Riley. Mężczyzna jest stale obecny w życiu Paula. Wydaje się, że chciałby zastąpić mu rodzica, którego chłopak właściwie nigdy nie miał, ale z biegiem czasu okazuje się, że kryje się za tym coś więcej. Co? Przeczytajcie sami…

Ann Brashares tworzy całkiem niezłe czytadła. Nazwałabym je nawet 'czytadłami z wyższej półki’. Jej książki potrafią rozjaśniać rzeczywistość – mają w sobie coś niezwykłego i kuszącego. Myślę, że właśnie dlatego warto sięgać po powieści tej autorki. Nie będzie to stracony czas.

Na koniec słówko o okładce. Jest niepozorna i mało przyciągająca, ale łączy się z treścią książki. Mimo wszystko, postawiłabym na którąś z zagranicznych wersji:

A Wy?

Moja ocena: 7,5/10