Kobiety, jedzenie i Bóg, Geneen Roth

Kiedy sięgam po jakikolwiek poradnik, zawsze mam nadzieję, że w czymś mi on pomoże. Że zmieni coś w moim sposobie myślenia. Że wniesie coś do mojego życia. Z wielką więc ekscytacją zabrałam się za lekturę książki Geneen Roth i prędko przekonałam się, że będzie to rozczarowanie…

Jeśli zaczynasz czytać tę książkę, objadając się chipsami, odstawisz je
już po pierwszym rozdziale, a kiedy dojdziesz do ostatniego, będziesz
zupełnie inną osobą.

Mam za sobą całą książkę i ani ja się nie zmieniłam, ani nie zmienił się mój stosunek do jedzenia. Gdybym akurat miała czipsy pod ręką i pozwalała sobie na konsumowanie w towarzystwie książek, z pewnością żaden fragment Kobiety, jedzenie i Bóg nie przekonałby mnie do zaprzestania podjadania…

Jesz za mało bądź za dużo, stale myślisz o tym, co masz zjeść lub starasz się wcale o tym nie myśleć? Możesz się od tego uwolnić. Autorka prezentuje 7 zasad, jak jeść bez poczucia winy, jeść wtedy, kiedy rzeczywiście tego potrzebujesz i nie mylić głodu z innymi niezaspokojonymi potrzebami.

Czy zasady głoszone przez autorkę są czymś nowym, niespotykanym, zaskakującym? Niestety nie. Powiela ona solidnie już ograne schematy, powołując się przy tym na cytaty z wielkich myślicieli, fragmenty arcydzieł literackich i dzieł filmowych. Cytaty same w sobie może i zacne, część z nich na pewno zapamiętam na długo, ale nigdy nie są to fragmenty wywodów autorki, a wyłącznie cudze słowa.

Co mi się podoba, to otwartość Geneen Roth. „Bóg” to u niej pojęcie umowne, które każdy może interpretować jak tylko chce. Dla agnostyków, do których się zaliczam, dla ateistów czy wyznawców innych religii – ten argument wart jest podkreślenia. Krąg potencjalnych odbiorców książki wcale się więc nie zawęża i – choć tytuł mógłby sugerować co innego – bez strachu może sięgnąć po nią każdy – nie tylko praktykujące katoliczki.

Autorka sporo opowiada o sobie i swoim życiu, chcąc przekonać czytelnika, że i on może schudnąć, zaakceptować siebie, pokochać jedzenie i niejedzenie. Jej historia jest dramatyczna, ale ma też dawać nadzieję. Podobnie zadziałać mają przywołane przez Roth historie jej podopiecznych, latami walczących z kompulsywnym objadaniem się. I choć wydawać by się mogło, że to kwestia jedzenia przoduje w tej książce, to tak naprawdę okazuje się ona wyłącznie pretekstem do rozważań nad rozwojem duchowym, nad cielesnością i samoakceptacją.

Przeczytania poradnika pani Roth nie odradzam, ale również szczególnie nie polecam. Do mojego życia książka ta niewiele wniosła i pewnie nigdy więcej po nią nie sięgnę. Za to jedną cenną wiadomość sobie z niej wyłuskałam. Wiem już mianowicie, co dolega moim psom. Podobnie, jak kot autorki, cierpią na kompulsywne objadanie się. Dowód? Spójrzcie jak wpatrują się w człowieka jedzącego (wybaczcie jakość, to tylko komórka):

Moja ocena: brak