Vida, Patricia Engel

Nieczęsto sięgam po opowiadania, ale w przypadku Vidy skusiła mnie biografia autorki i zapowiedź naprawdę interesującego tekstu. Choć książeczka ta jest dosyć niepozorna, mam wrażenie, że mieści w sobie… cały świat.

Cykl subtelnych, pełnych emocji opowiadań, połączonych osobą Sabiny, córki kolumbijskich emigrantów, mieszkającej w USA. Osobiste doświadczenia bohaterki – odrzucenie przez białą społeczność, tragiczna miłość, zdrada, życie pośród ludzi pozbawionych celu, czy próba odseparowania się od niedoskonałej rzeczywistości – układają się w zaskakującą całość. O sensie istnienia, wygasaniu uczuć, odczuwaniu radości, samotności po śmierci, o nabieraniu życiowej mądrości Pełna zdarzeń, pełnokrwistych postaci, a zarazem przeżyć wewnętrznych, zdumiewająca książka.

Źródło: merlin.pl

Vida to potężna dawka subtelnych, kobiecych emocji. Dziewięć krótkich, luźno powiązanych ze sobą scen z życia córki imigrantów – kolumbijsko-amerykańskiej dziewczyny, której losy bierzemy pod lupę w kilku najważniejszych momentach. Są pierwsze (i dwudzieste) miłości, są pierwsze marzenia, które z czasem bledną, są rodzinne problemy i trudne relacje z innymi.

Świat Sabiny utkany jest z wielu barw – przed jej oczyma splatają się ze sobą drogi kolorowych, różnojęzycznych ludzi, którzy śniąc swój amerykański sen porzucili korzenie na rzecz lepszego życia. Choć wydawać by się mogło, że tematem przewodnim opowieści są miłosne zawirowania głównej bohaterki, to jednak osią Vidy pozostaje kwestia tożsamości narodowej i tolerancji oraz nierówności płci i rasy. Patricia Engel nie jest jednak nachalną moralizatorką i prawdziwym wyzwaniem staje się dostrzeżenie pewnych subtelności, które przewijają się wokół każdej z krótkich historii. Zdaje mi się, że mniej wrażliwy i mniej otwarty czytelnik nie przebije się przez skorupę, jaką obudowana jest ta książka, co oznacza, że nie będzie mu łatwo odkryć przejmującego piękna historii Sabiny i barwnych osobowości, z jakimi zetknęła się w swoim życiu.

Opowiadania Patricii Engel nie są ułożone w porządku linearnym – to raczej zbiór wyrywkowych fragmentów, umiejscowionych niechronologicznie w różnych punktach osi czasu. Narratorka miejscami zwraca się do czytelnika, innym razem do samej siebie, a jeszcze innym do jednego ze swoich kochanków. Tym, co spaja wszystkie opowieści – oprócz samej Sabiny – jest świeży i nieszablonowy styl autorki, który zdecydowanie sytuuje ją na wyższej półce współczesnej literatury. A ponieważ jest to debiut – tym chętniej stanę w rzędzie z tymi, którzy serwują pisarce burze oklasków.

Nie wszystkie opowiadania przedstawione w tym zbiorze prezentują równy, solidny poziom, zdarzyły się w tych historiach i fragmenty nieco nużące, ale gdyby spojrzeć na całość tekstu – prezentuje się on naprawdę wybornie, a nazwisko Patricii Engel wpisze się w moją pamięć na długo. Mam nadzieję, że szykuje już dłuższy fragment prozy, w którym da popis swoich ogromnych umiejętności, których – sądząc na podstawie tych kilku opowiadań – jestem pewna.

Moja ocena: 8/10