Dobra krew. W krainie reniferów, bogów i ludzi, Magdalena Skopek

Kiedy ja jęczę nad bólem gardła i stękam, wspinając się na czwarte piętro, na dalekiej północy grupy ludzi przemieszczają się z miejsca na miejsce, zjadają renifery i ogrzewają się paleniskiem w czterdziestostopniowym mrozie.

Kiedy moje koleżanki chwytają słońce na egipskich leżakach i popijają drinki z palemką, Magdalena Skopek wybiera się w sam środek tundry, aby brać udział w życiu koczowników i zajadać surowymi rybami.

I o tym właśnie jest ta książka – o pograniczu dwóch, jednocześnie bliskich i dalekich sobie światów. O przełamywaniu barier, obalaniu stereotypów, pokonywaniu własnych słabości i odkrywaniu świata.

Publikacji podróżniczych mamy na rynku naprawdę wiele. Większość tyczy się miejsc doskonale znanych i ogranych, aż tu nagle pojawia się Magdalena Skopek pisząca o Nieńcach, Syberii i krańcu świata. Z lekkością opowiada o życiu w warunkach, w których przeciętny mieszczuch błagałby o dobicie. I nie to, że koczowniczą rzeczywistość ludzi północy zna z opowieści i gazet – ona tam była, przeżyła i – choć to zadziwiające – na tyle zbliżyła się z tymi, których nazwalibyśmy dzikimi, że aż pozwolili jej swoją codzienność udokumentować na zdjęciach (i na piśmie, rzecz jasna).

Widzimy więc dzieci umorusane życiodajną krwią renifera, brudne, przerażające laleczki, w których moce się wierzy czy olbrzymie tereny pełne wody, lodu, lichej trawy. Poznajemy codziennie zwyczaje niesamowitych ludzi, których świat jest tak okrutnie różny od naszego (choć autorka często podkreśla i zbieżności), że aż nachodzi człowieka myśl – „jak dobrze, że mam tak dobrze”.

To, co zafascynowało mnie najbardziej, to przedstawienie języka nienieckiego (czyżby jakieś zboczenie po studiach filologicznych?) i zwyczajów kulinarnych mieszkańców tundry. Choć sama nie skosztowałabym krwi, szpiku czy mózgu renifera, z wielkim zainteresowaniem śledziłam wszystkie wspomnienia, tyczące się kulinarnych zwyczajów Nieńców. To samo tyczy się ich wierzeń i przesądów – niektóre wywołują uśmiech, inne przerażenie, ale łączy je jedno – są tak intrygujące i zajmujące, że nie sposób przejść obok nich obojętnie.

Dawno nie miałam do czynienia z tak wzbogacającą lekturą. Magdalena Skopek odkryła przede mną nieznany świat, przedstawiła ludzi, o poznaniu których mogłabym teraz tylko marzyć, objawiła tajemnice, których nigdy nie byłoby mi dane odkryć. Zazdroszczę autorce pięknych doświadczeń, odwagi i ogromnej siły, bez których nie byłoby dane ani jej, ani mnie, poznać tego dzikiego, tajemniczego, fascynującego kawałka świata.

PS. Mogłabym mieć zastrzeżenia odnośnie do pracy redaktora i korektora, ale sądzę, że trafił do mnie egzemplarz przed ostateczną korektą, toteż ten aspekt pomijam.

Moja ocena: 9/10