Wszyscy jesteśmy nomadami, Małgorzata Dzieduszycka-Ziemilska
Magiczna podróż przez mongolskie stepy. Zaskakująca, pełna niespodziewanych wrażeń ukazuje pejzaże, ludzi, kulturę, specyfikę życia, przyrodę i metafizykę. Wartka opowieść jest tyleż książką podróżniczą, co znakomitym przewodnikiem, z którym bez kłopotów można by wyprawić się do tego mało znanego kraju. Przez Karakorum, Ałtaj do Jeziora Białego, czarnego wulkanu i Ułan Bator. Obrazki z życia współczesnej Mongolii przerywane są osobistą refleksją i zderzone, często w humorystyczny sposób, z przyzwyczajeniami i oczekiwaniami towarzyszącej autorce, grupie jej europejskich przyjaciół. Na koniec kilka przepisów na mongolskie przysmaki.
Źródło: swiatksiazki.pl
Mając w pamięci powyższą zapowiedź, spodziewałam się po tej książce czegoś innego, niż w rzeczywistości dostałam. Nie odczułam, niestety, żadnej magii, autorki nie uważam za znakomitą przewodniczkę, a towarzyszącą jej grupę odbieram jako naprawdę irytującą, mało zabawną i nieszczególnie sympatyczną.
Obok refleksji autorki, w których kryje się kobieca mądrość i wrażliwość, najważniejszą część książki stanowi relacja z podróży, przy której niejednokrotnie nudziłam się i denerwowałam. Pojawia się tu zbyt wiele naprawdę nieistotnych szczegółów i niepotrzebnych wtrąceń. Wiele jest za to pięknych zdjęć, przy których łatwo wpaść w zachwyt – ponieważ jednak większość pochodzi z Internetu (i innych źródeł), a nie od autorki, nie zawsze mają one związek z tekstem. Wiele razy przytłaczało mnie uczucie, że chciałabym zobaczyć te obiekty, stroje i miejsca, o których wspomniała Małgorzata Dzieduszycka-Ziemilska. Niestety, nie zawsze było to możliwe. A czasem wkradała się nieścisłość, bo zdjęcie rzeczywiście przedstawiało dziecko, ale nie to, które poznała autorka…
Na korzyść Wszyscy jesteśmy nomadami przemawia przede wszystkim ciekawe przedstawienie kultury mongolskiej – tamtejszych obyczajów, wierzeń, przyzwyczajeń kulinarnych, tradycji i zachowań, a także ich związków z Polską. Reportaż zamykają nawet – bardzo interesujące – biogramy kilku Polaków najbardziej z historią Mongolii związanych. Są też przepisy kulinarne – z nieśmiertelną „Sałatką naddunajską”(!) na czele.
Co jeszcze przypadło mi do gustu, to wiele nawiązań i wtrąceń literackich – fragmentów wierszy czy wspomnień podróżników. Na marginesach pojawiały się również ciekawostki związane z historią, religią i kulturą Mongolii – to również uważam za świetny zabieg, choć zdecydowanie takich ciekawostkowych ramek mogłoby być w książce więcej. Tak jak więcej mogłoby być odautorskich refleksji, w które zagłębiałam się z ogromną przyjemnością.
Wygląda na to, że w relacji z podróży najbardziej nie podobało mi się… relacjonowanie podróży. Mimo tego – zachęcam do lektury! Zwłaszcza, że książka jest wydana przepięknie – jak małe dzieło sztuki.
Moja ocena: 6/10
Nawet nie wiedziałam, że taka książka została wydana. Bardzo lubię książki podróżnicze, szczególnie jeżeli są pięknie wydane! Mongolia skrywa w sobie tajemnicę i chętnie bym ją chociaż po części odkryła z tą książką. Szkoda tylko, że zdjęcia nie pochodzą od autorki, w tego typu publikacjach (moim zdaniem) to absolutna konieczność zamieścić zdjęcia miejsc, osób czy rzeczy, o których się pisze.
Niektóre należą do autorki, ale znaczna ich część pochodzi jednak z Internetu.
Alez to nieprawda!
Na 154 zdjęcia – 94 jest mojego autorstwa. 45 fotografii (w tym okładka!)autorstwa mojego znajomego miłośnika Mongolii -Romana Kuli.
Z internetu jest 14 zdjeć – przede wszystkim małę portrety historyczne i eksponaty muzealne. 1 fotografia pięknego tarbozaura to uprzejmość warszawskiego Muzeum Ewolucji.Pozdrawiam-MDZ
Przecież nie napisałam, że wszystkie są z internetu, tylko z różnych innych źródeł, a za to inne źródło rozumiem m.in. innego autora 🙂
Ach, fakt, chodzi o powyższy komentarz. Niefortunny skrót myślowy – na szczęście w samej recenzji jest to uściślone 🙂
Pozdrawiam!
A okładka jest cudowna, w ogóle całe wydanie zasługuje na wielkie uznanie 🙂
Widzę, że interesują nas te same rejony świata… chociaż zdarzyło mi się czytać reportaż z podróży do Mongolii, który bezlitośnie rozprawiał się z moim dość romantycznym podejściem xD
Na tę książkę strasznie się napaliłam, odkąd zobaczyłam ją w zapowiedziach, jednak myślę, że strasznie wkurzałoby mnie to, co i Tobie przeszkadzało, czyli sposób relacjonowania wyprawy. Póki co ostudziłaś moje zapały, poczekam na coś lepszego w narracji:)
Pozdrawiam serdecznie!
A wiesz, że się zastanawiałam nad tą książką? Też mnie zachęcił opis, też uwielbiam literaturę podróżniczą, ale w sumie teraz…Początek Twojej recenzji skutecznie mnie zniechęcił, choć pod koniec znajdujesz jakieś plusy. Jednak zbyt mało czasu, a za wiele pięknych książek, by marnować czas na coś, co jest pomiędzy. Pozdrawiam
Szkoda, że trochę zawodzi, bo opowieść o podróży musi być interesująco podana, aby porwać czytelnika i skutecznie oczarować miejscem.
Ciężko, kiedy książka tak wygladająca okazuje się klapą i rozczarowuje. Zwłaszcza, ze tym razem osądzanie po okładce, działa zupelnie w przewrotny sposób
Moja jedyna książkowa przygoda Mongolią to "Opowieść ojca.", a po tą nie wiem czy siegnę. CHyba nie…
Czytałem tę książkę. Podobała mi się. Nie podzielam twoich wątpliwości.Książkę polecam.
Z informacji podanych w stopce wynika, że zdjęcia w ponad 90% były wykonane przez autorkę i jednego innego fotografa.
Ów 'inny' fotograf został przeze mnie nazwany 'innym źródłem'. Jego zdjęcia nie są zdjęciami autorki.