Nie opuszczaj mnie | Never Let Me Go (2010)

Kreatywa jest ostatnio głównie filmowa. Chwilowy odpoczynek od książek pozwala na nadrabianie kinematograficznych zaległości. Tym razem padło na obraz Nie opuszczaj mnie, oparty na wielokrotnie nagradzanej powieści Kazuo Ishiguro. Skusiła mnie przede wszystkim obsada (uwielbiam Carey Mulligan i Kirę Knightley) oraz – co ostatnio zdarza się cały czas – porównanie do wzbudzającego mój zachwyt filmu Like Crazy (chyba zaraz obejrzę go trzeci raz w ciągu tygodnia). Cieszę się, że kolejny raz dane mi było przeżyć prawdziwą ucztę filmową. I aż nie potrafię sobie wyobrazić, ile jeszcze wspaniałych produkcji przede mną…

Pierwsze przed czym muszę przestrzec, to opis dystrybutora czy zapowiedź spotykana na portalach filmowych – zdecydowanie nie powinniście ich czytać, jeżeli nie chcecie sobie psuć odbioru. Ja przeczytałam je dopiero po czasie i bardzo mnie to cieszy, bowiem podczas oglądania dane mi było przeżyć ogromny szok, który sprawił, że po uprzednim paplaniu i komentowaniu filmu, musiałam zamknąć usta i mierzyć się z własnym poruszeniem.

Plakaty, źródło: filmweb.pl

Nie sposób opisać atmosfery tego filmu – ciasnej, dusznej, przygniatającej. Takiej, która nie pozwala widzowi odejść od odbiornika. Takiej, która dusi i trzyma człowieka w garści… Never Let Me Go, to historia, która opowiada o bezwzględności świata, o upadku człowieczeństwa, o etyce i moralności, dziecięcych marzeniach i koszmarach. Widz jest niemym świadkiem dorastania młodych ludzi w brutalnej rzeczywistości, w której każda radość podszyta jest goryczą, w której jest się zniewolonym ułudą wolności, w której niewinność i kruchość pięknych podludzi wzbudza trwogę i wzruszenie. Nic nie jest tu takie, jak być powinno – bo świat ten oparty jest na chorych fantazjach tych, którzy marzą o zlikwidowaniu wszystkich chorób i niedoskonałości.

Jest w tym świecie jednak zadziwiająca normalność – dostrzeganie niesprawiedliwości reguł nim rządzących, poszukiwanie miłości, paniczny lęk przed samotnością i odrzuceniem, pragnienie bycia docenianym, strach przed buntem. Niby pranie mózgu, niby wpajanie chorych reguł od maleńkości, a jednak jest tu miejsce na marzenia, chwile małych przyjemności. Na niewielką dawkę nadziei…

filmweb.pl

Smutny to obraz i przejmujący. Ale pod tą brutalną, okrutną powłoką kryje się jednak pewne piękno – magia, która przyciąga i zniewala. Warto poznać Nie opuszczaj mnie nie tylko dla poruszającej fabuły, ale i bardzo dobrej gry aktorskiej, przepięknej scenerii, znakomitych zdjęć i cudownej muzyki. Nie wrócę więcej do tego filmu, bo to obraz wywołujący ból i zbyt wiele emocji, ale wiem, że na stałe zagnieździ się on w moim umyśle. Bo nawet w tej alternatywnej rzeczywistości odbija się nasza codzienność. Bo pobudza on do wielu refleksji. Bo porusza on, jak żaden inny…

Moja ocena: 8,5/10