Jutra może nie być, Gabriela Gargaś

Chyba mam serce z kamienia. Albo nie potrafię bezkrytycznie przyjmować tych wszystkich ckliwych historyjek dla kobiet. Zawsze byłam nadwrażliwa, nie wiem więc dlaczego tak bardzo obojętnie podeszłam do dramatycznej opowieści o zdradzie, samotności i stracie. To historia, nad którą powinno się płakać, która powinna wzbudzać skrajne emocje – od wzruszenia i przejęcia, po złość i irytację. A ja wzięłam ją na zimno i tylko niecierpliwie przerzucałam strony w nadziei, że wreszcie coś się zadzieje, że bohaterka przestanie snuć swoje rozwlekłe opowieści i uwikła się w jakieś interesujące zdarzenia. Nic z tego. Tylko refleksje, rozmyślania, smutne historie, wspomnienia i jeszcze więcej smutnych historii.

Nie lubię irytujących, naiwnych kobiet, które z wywieszonymi językami latają wokół facetów, oplatają ich, jak bluszcz i całkowicie podporządkowują życie do cudzego widzimisię. Nie podoba mi się ciągłe biadolenie, jak to źle jest być tą drugą i nie mieć szans na normalny związek z żonatym facetem. Tutaj właśnie wokół tego nakreślona jest cała historia. Historia, którą spokojnie można by zamknąć na dwustu stronach, które czytałoby się z niegasnącym zainteresowaniem, zamiast rozwlekać ją na czterysta tylko po to, by upchnąć jak najwięcej dramatycznych historii z kobiecego życia (włącznie z ultrafascynującymi wywodami na temat cyklu miesiączkowego).

Trzeba przyznać Gabrieli Gargaś, że posługuje się naprawdę ładnym i przyjemnym w odbiorze językiem, wyznaje piękne wartości (ważną rolę w powieści odgrywa przyjaźń czy miłość w różnych jej odmianach) i  kreśli ciekawe portrety psychologiczne, ale jej powieść w ogólnym rozrachunku jest maksymalnie przegadana. Zbyt wiele tu filozoficznych złotych myśli, żywcem wyciągniętych z Coelho. Zbyt wiele tanich tekstów, rodem z popularnych piosenek pop. Do tego całość nadaje się do Rozmów w toku, jakichś opowieści napisanych przez życie czy na forum zwierzeń, nie zaś do literatury. Bo trzeba by do tej powieści podejść naprawdę wyjątkowo bezkrytycznie, by spokojnie przyjąć na siebie tyle przewidywalności, trywialności i ckliwości, podszytych pseudofilozoficzną nutą.

Ktoś na pewno wysunie tu mój ulubiony argument, że za młoda i/lub za głupia jestem, by dostrzec głębię przekazu i wszystkich tych złotych myśli, ale ja przekornie powiem, że zbyt wiele widziałam i zbyt wiele przeżyłam, aby robiło na mnie wrażenie coś tak banalnego i pseudointeligentnego. I choć debiut Gabrieli Gargaś kompletnie nie trafił w mój gust, jestem pewna, że wielu z Was chwyci za serce i oderwie od własnych problemów. Trudna tematyka, dużo dramatu i jasny, mądry przekaz. To może się podobać. Ale akurat nie mnie.

Moja ocena: 6/10
Za książkę dziękuję wydawnictwu Feeria.

literatura polska | recenzja | Gabriela Gargaś | literatura | recenzje książek