W Chinach jedzą księżyc, Miriam Collée

Jeżeli potrzeba Wam przyjemnej, odprężającej lektury, która będzie jednocześnie pouczająca, pełna ciekawostek i niegłupia – dobrze trafiliście. Miriam Collée w swych szanghajskich wspomnieniach zabierze Was do niezwykłego, egzotycznego świata pełnego dziwactw, kontrowersji i niespotykanego piękna… Nie będzie to przeprawa łatwa – Szanghaj jest przeludniony, brudny i przygnębiający. Przyniesie ona jednak niezbędną wiedzę o świecie, który znamy tylko z zafałszowanych wiadomości i opowieści. Niech wspomnienia tej, która tam żyła, okażą się dla Was fascynującym świadectwem prawdy. Prawdy, która może być niezrozumiała dla Europejczyka, ale doskonale obrazuje, jak różny jest świat i jak odmienni są ludzie…

Obowiązki służbowe posyłają Miriam i Tobiego do Chin. Towarzyszką ich kilkuletniej wyprawy jest trzyletnia Amélie – rezolutna i urocza córeczka. Kiedy małżonek pracuje, Miriam – jak wiele innych żon przy mężu – mogłaby całe dnie spędzać w spa, salonach piękności i na zakupach. Ona jednak woli wieść normalne życie, a przy okazji spisywać swoje wrażenia z pobytu w odległym Szanghaju. Dzieje się tam wiele – autorka wraz z rodziną nieraz wpadnie w tarapaty, dostanie szału, będzie musiała mierzyć się z kulturowymi różnicami i najróżniejszymi ludźmi, zapłacze nad dawnym życiem i – przede wszystkim – odkryje, że to, co dotąd wiedziała o Chinach, nijak ma się do rzeczywistości.

Okładka głosi, że W Chinach jedzą księżyc to historia „baaardzo zabawna!”. Miejscami istotnie tak bywa – nieporozumienia i dziwactwa mnożą się tu na potęgę, ale trzeba mieć świadomość, że bawić mają nas tu przede wszystkim sprawy dla Chińczyków normalne, czyli tak naprawdę podśmiewamy się z odmienności obcej nam kultury. Dlatego też mnie książka ta mniej bawiła, a częściej zdumiewała lub po prostu smuciła.

Bardzo dziwnie obserwuje się relację pomiędzy autorką a jej mężem. Można odnieść wrażenie, że to dwie całkowicie obce sobie osoby, które przypadkowo znalazły się w tym samym miejscu o tej samej porze. Smutne są też wzajemne relacje Europejczyków, stykających się ze sobą w szanghajskich sklepach czy przedszkolach. Mówi się, że Polak Polakowi dokopie, kiedy spotka go na obczyźnie. Podobnie jest tutaj – ludzie bywają sobie niechętni, momentami wręcz tocząc ze sobą otwarte wojny. To bardzo przykry obraz tego, jak może życie z dala od domu zmienić człowieka…

Książkę generalnie uznać można za lekką i mądrą – taką, którą czyta się naprawdę dobrze, ale dwie sprawy psują lekturę. Po pierwsze: wtrącanie angielskich zwrotów w tekście wraz z ich polskimi odpowiednikami. Kompletnie niezrozumiały zabieg, który sprawia, że tekst zgrzyta, a dialogi tracą całą dynamikę. Po drugie: ogromny błąd w zapisie dat. Ktoś, kto zawodowo zajmuje się redagowaniem tekstów, powinien wiedzieć, że pisanie/mówienie: „w dwutysięcznym drugim/trzecim/siódmym” absolutnie jest niedopuszczalne. Ciekawe, czy taka osoba mówi, że urodziła się w „tysięcznym dziewięćsetnym którymś”, chcąc zachować konsekwencję w swych działaniach…

Pomijając jednak te niedociągnięcia, uważam, że W Chinach jedzą księżyc to znakomita lektura dla wszystkich zafascynowanych światem, kulturą, podróżami i życiem w zupełnie odmiennej rzeczywistości. To dobra, pouczająca książka, która przeniesie Was do naprawdę niezwykłego świata…

Moja ocena: 7/10
Książka przeczytana w ramach wyzwania ’Książkowe podróże’.