Dlaczego książki dla młodzieży tak bardzo się zmieniły? [Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów, Ann Brashares]

Lubię czasem zatracać się we wspomnieniach. Oglądać stare, klimatyczne seriale i filmy, rozkoszować się dobrą muzyką odległych dekad, czy też wracać do książek, które towarzyszyły mi w okresie dorastania. Dziś, kiedy nastolatki ekscytują się głównie przygodami wampirów, demonów i bohaterów nie z tego świata, taka historyjka o czterech przyjaciółkach i parze magicznych spodni trąci już nieco myszką i wzbudza raczej uśmiech politowania, aniżeli głębsze zainteresowanie ze strony młodzieży.

A przecież Tibby, Carmen, Bridget i Lena – główne bohaterki Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów – to dziewczęta z krwi i kości, mające realne problemy, żyjące w realnym świecie. Na cóż komu fantazje o życiu pośród telepatów i krwiopijców? Na cóż ekscytowanie się życiem neurotycznych dziewcząt, omdlewających na widok demonów, aniołów i innych osobników dziwnego typu? W czym gorsi są bohaterowie wyciągnięciu z życia? Gorący Grek, któremu ulega Lena albo seksowny trener piłkarski, za którym szaleje Bridget, czy nawet chłopak z sąsiedztwa, do którego wzdycha Tibby? Czy nie byłoby zdrowiej, mądrzej i normalniej fascynować się tym, co bliskie i będące na wyciągnięcie ręki, niż całkowicie pozbawione sensu i realności?

No bo sorry dziewczęta, ale Edward Cullen nigdy nie zapuka do Waszych drzwi.

Powrót do Stowarzyszenia Wędrujących Dżinsów był dla mnie jednym z wakacyjnych planów czytelniczych. Są książki, do których warto wracać i dla których warto ponownie znaleźć miejsce w swoim życiu. Nie, nie szkoda mi czasu na wycieczki w przeszłość. Nie, nie nudzę się odtwarzając na nowo opowieści, które już znam. Kocham książki i właśnie w ten sposób pielęgnuję pamięć o tych, które odegrały w moim życiu ważną rolę. A debiut Ann Brashers ma w moim sercu specjalne miejsce.

Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów to powieść i dla dziewcząt, i dla dorosłych kobiet. Ma specyficzny klimat i wzbudza niebywałą sympatię. Jako historia o nastolatkach, z myślą o nastolatkach pisana bywa odrobinę przesłodzona, ale przede wszystkim ujmuje prawdziwością. Bo wyłączając motyw dżinsów, które uznaje się za magiczne (choć to jedynie pewna metafora), bohaterki mierzą się z realnymi problemami – rozwodami rodziców, pierwszymi miłościami, zazdrością. Łączy je piękna przyjaźń. Przyjaźń, o jakiej się marzy i jaka możliwa jest chyba jedynie w literaturze. To właśnie ta niezwykła relacja sprawia, że tak wspaniale śledzi się poczynania Tibby, Leny, Bridget i Carmen. Dodatkowo w każdej z nich można znaleźć cząstkę siebie i znów poczuć tak, jak to było za dawnych, szkolnych lat…

Gdybym teraz miała radzić rodzicom, za pomocą jakich książek zachęcać nastolatki do czytania, z pewnością na początek poleciłabym właśnie Stowarzyszenie…, bo to książka, która nigdy się nie zestarzeje i która nie straci na wartości. Moda na wampiry i innych cudaków przeminie, a piękna dziewczęca przyjaźń i realne problemy zawsze będą w cenie.

Moja ocena: brak
Książka przeczytana w ramach wzywań: ’Pod hasłem’, ’Czytam literaturę amerykańską’, ’Serie na starcie’ oraz ’Książkowe podróże’.