"Gdzie jest Nemo?" i "Odlot", czyli dwa spotkania z Disneyem

Za czasów pracy w kinie miałam prawdziwą manię oglądania początków filmów Disneya. Siadałam wówczas w pierwszym rzędzie i czekałam aż na gigantycznym ekranie pojawi się kultowa czołówka z zamkiem Neuschwanstein. Robiłam tak setki razy i zawsze doznawałam tych samych niesamowitych emocji – mieszanki wzruszenia i przejęcia. Produkcje Disneya to znak mojego dzieciństwa. Chyba już zawsze będą one przywoływać na myśl wspaniałe wspomnienia i obiecywać niezapomnianą rozrywkę. Tak było i tym razem, kiedy poznawałam kultowe już animacje sprzed lat – Gdzie jest Nemo? oraz Odlot. Nie zamierzam przedstawiać Wam fabuły obu filmów, ponieważ mam wrażenie, że i tak wszyscy poza mną je znają. Krótko opiszę jednak swoje wrażenia…
Ujęło mnie przedstawienie świata rybek niemalże jak ludzkiego, gdzie najważniejsze są uczucia – przyjaźń, miłość, lojalność. Gdzie liczy się odwaga i zaufanie. Wiele różnorodnych postaci i pięknie oddana sceneria oceanu mogą się podobać. Sam pomysł na fabułę raczej nie zaskakuje, ale w bajkach nie zawsze musi chodzić o wielkie innowacje. Momentami jednak nudziłam się. Przeprawa Marlina i Dory dłużyła się i była niespecjalnie pasjonująca. Bardziej zaciekawił mnie świat rybek uwięzionych w akwarium niż to, jak przez długie minuty w oceanie walczono a to z rekinem, a to z meduzami, a to z kimś jeszcze. Przydługawy i przynudnawy wątek, ot co. Całość przyjemna, ale bez większego polotu. Moja ocena: 7/10

Fragmenty Odlotu widziałam już w kinie i chyba nieco zepsuło mi to odbiór. Choć wydaje mi się, że i bez tego nie wpadłabym w większy zachwyt, ponieważ wszelkie zabawne momenty, jak to często się zdarza, umieszczono w zwiastunie filmu, który miałam okazję podziwiać dziesiątki razy. Odlot oczarowuje kolorami, ciepłem i barwnymi bohaterami (z których Russell, „minilistonosz”, jest moim absolutnym faworytem). Niezwykle ujęła mnie sekwencja poświęcona miłości, która zrodziła się między dzieciakami, a która trwała do ich późnej starości, kiedy zostali rozdzieleni przez los. Sam pomysł przeprawy do Ameryki Południowej również porusza, ale reszta historii jest już mocno niepokojąca, nieciekawa i zniechęcająca. Więc o ile pierwszą połowę filmu oglądałam niemal z zapartym tchem, marzę, aby drugą wyrzucić z pamięci. Nie znajdzie ten film miejsca w moim sercu, ale pewne sceny na pewno ciepło będę wspominać. Moja ocena: 6,5/10
Filmy obejrzane w ramach wyzwania 100 najlepszych filmów dekady.