Dziecko dzień po dniu, Pamela Druckerman

Pamelę Druckerman pokochały i znienawidziły miliony, kiedy zdecydowała się na krytykę amerykańskiego stylu wychowania w publikacji W Paryżu dzieci nie grymaszą. Dziecko dzień po dniu stanowi kontynuację tamtego światowego bestsellera. Kontynuację o tyle specyficzną, że zawierającą w sobie właściwie esencję wydobytą z treści tej wcześniejszej publikacji. Dziecko dzień po dniu nie jest schematycznym, nudnym poradnikiem opartym na badaniach naukowych, wypowiedziach specjalistów i “złotych radach”. Pamela Druckerman wyłuszcza sto zasad dotyczących wychowania, a wszystkie je opiera na rozmowach z zaprzyjaźnionymi Francuzami, których metody wychowawcze uważa za wzorcowe. No bo w końcu z jakiegoś powodu te paryskie dzieci nie grymaszą, prawda? Porady zawarte w książce podzielone są na poszczególne bloki tematyczne, i dotyczą np. żywienia, usypiania, uczenia cierpliwości czy edukowania. Okazuje się, że moja filozofia żywieniowa jest niezwykle bliska francuskiemu sposobowi myślenia, ale już w kwestii edukacji nie zgadzamy się całkowicie. Francuskich dzieci nie zachęca się do zdobywania wiedzy czy czytania. Dlatego czytać uczą się same z siebie dopiero w wieku siedmiu lat. W ich oczach czytająca trzylatka (jaką byłam np. ja) to najpewniej jakaś patologia z zaburzeniami rozwoju i niefajnym dzieciństwem, którą od małego zmusza się do udziału w wyścigu szczurów, gwarantując tym samym pełne frustracji życie. No cóż, frustratką może i jestem, ale na pewno nie przez wzgląd na zbyt wczesne zetknięcie z literaturą… Chciałabym wierzyć, że francuskie dzieci rzeczywiście są do przesady wręcz ułożone, a ich matki perfekcyjnie umalowane i odprasowane, ale wolę traktować takie książki z przymrużeniem oka. Wyniosłam z niej sporo wiedzy, poznałam wiele interesujących historii i przyswoiłam niemało intrygujących ciekawostek, ale z pewnością publikacja Pameli Druckerman nie stanie się dla mnie “biblią wychowania”. Jednak jako luźny przewodnik sprawdzi się znakomicie. Moja ocena: 6,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ‘Grunt to okładka’ oraz bibliotecznego.