Książka pod tytułem. Tom 1, Robert Trojanowski

Nastały czasy, w których zachęca się młodych nie do czytania, a do zabaw kreatywnych z książkami. Być może ma to być bodziec zachęcający ich do dalszych książkowych poszukiwań, a być może nic ponad zwyczajną rozrywkę. Cokolwiek by to nie było, cieszy mnie, że dorośli i dzieci potrafią odnaleźć się w zabawach tego typu, przyczyniając się dzięki temu do sukcesów takich autorów jak Keri Smith. Śladami autorki Zniszcz ten dziennik podążył niedawno polski rysownik Robert Trojanowski, który zainspirowany jej działaniami, stworzył rodzimą odpowiedź na popularny dziennik do niszczenia – Książkę pod tytułem. Publikacja, której każdy z nas sam może nadać tytuł, jest atrakcyjnie wydanym zbiorem zadań. Można ją potraktować na wiele sposobów – pomazać, pociąć, ugotować, oblać mlekiem – pełna dowolność. Obrazki narysowane przez Trojanowskiego są sympatyczne i miłe dla oka, zaś polecenia naprawdę różnorodne. Ich sporym mankamentem jest jednak jasne ukierunkowanie na młodziutkiego odbiorcę, ucznia. Mnie zniechęciło w nich także zbyt wiele odniesień do rzeczywistości internetowej – memy, wi-fi, kody QR i inne cuda. W ten sposób grono odbiorców jeszcze się zawęża, bo dla malucha będzie to tematyka zbyt poważna, zaś jego kilka lat starszego kolegę nie zainteresują już raczej rozrywki tego rodzaju. Mam w rodzinie dzieciaki w różnym wieku – pięcioletnie, ośmioletnie, czternastoletnie – i miałabym problem ze wskazaniem, któremu z nich rzeczywiście Książka pod tytułem mogłaby się spodobać.
Ideą publikacji tego typu jest pobudzanie kreatywności u „czytelników”. Dla mnie jednak Książka pod tytułem jest jedynie dowodem na to, że o ile Robert Trojanowski z pewnością należy do osób kreatywnych, to już ci, do których on swoją publikację kieruje – niekoniecznie. Źle się czułam z tym, że ktoś narzucał mi rozwiązania, ale domyślam się, że innych taki schemat może bawić. Szkoda tylko, że niewiele w tym pobudzania wyobraźni. A już pobudzania kreatywności – zero. Pojawienie się na rynku publikacji tego typu zrodziło wiele dyskusji na temat szacunku wobec książek. Dość śmieszna sprawa, to całe oburzanie się na targanie stron i zamalowywanie obrazków. To, że nadano tym wszystkim tworom ISBN, nie znaczy, że powinno się je traktować z takim samym namaszczeniem jak Prousta czy Joyce’a. Nie do wszystkiego trzeba podchodzić z pełną powagą, przecież nikt nie skarci „rasowego mola książkowego” za poparcie dla takich idei. W końcu nad kolorowankami albo blokiem technicznym jakoś nikt nie płacze, a ileż „złego” wyrządza się tam papierowi! Tak że – raz jeszcze – wrzucamy na luz, chwytamy Książkę pod tytułem, mazaki, kredki i nożyczki, a potem bawimy się. Oczywiście jeśli lubimy rozrywki tego rodzaju. Ja chyba ich nie polubiłam… Moja ocena: brak