[KSIĄŻKA] Sekret Sonji, Åsa Hellberg

Recenzja pierwszego tomu: Ostatnia wola Sonji.

Sekret Sonji

Dalsze losy trzech Szwedek, które odziedziczyły po swojej zmarłej przyjaciółce niebywałą fortunę i postanowiły odkryć tajemnicę jej barwnej przeszłości. Co robiła w latach, w których – zdaje się – nikt jej nie widział? Co łączyło ją z prezydentem Francji? Jak wyglądało jej paryskie życie? Jakie jeszcze tajemnice skrywała przyjaciółka, której – jak się okazuje – tak naprawdę nie znał nikt?

Co poszło nie tak?

• Rozwiązania największej zagadki czytelnik domyśla się już w pierwszej połowie książki, a potem musi irytować się powolnymi próbami odkrycia jej przez bohaterów. Okej, to nie jest kryminał, który powinien trzymać w napięciu, ale fakt ten naprawdę wyjątkowo denerwuje i psuje lekturę.
• Fabuła jakoś szczególnie nie porywa, nie jest zaskakująca ani oryginalna. Miejscami bardzo mocno nudziłam się podczas czytania, przez co spędziłam z tą książką ponad dwa tygodnie.
• Bardzo denerwowała mnie relacja pomiędzy parą głównych bohaterów. Fochy, seks, kłótnie, przytulanki, awantury, seks i tak w kółko. Dorośli ludzie, a zachowania żywcem wyciągnięte z gimnazjum. Wobec takich idiotyzmów jestem nastawiona bardzo niechętnie.

Zbiór zalet

• Przede wszystkim podoba mi się to, że dzięki wprowadzeniu nowych bohaterów, autorka znakomicie wybrnęła z konieczności przypomnienia wydarzeń z pierwszego tomu. Robi to naprawdę umiejętnie, przez co odtwarzanie minionych faktów nie jest sztywne, nienaturalne i irytujące, a jedynie wygodnie pozwala przypomnieć sobie najważniejsze wydarzenia z Ostatniej woli Sonji. To też sprawia, że nie trzeba znać pierwszego tomu, aby dobrze odnaleźć się w fabule drugiego. Oczywiście polecam poznanie tej historii od początku, ale nie jest to niezbędne, a niewiedza w żaden sposób nie psuje lektury.
• Sekret Sonji porusza wiele wątków – rodzinne tajemnice, poważne choroby, kłamstwa, dawne żale. Jest tu miejsce na miłość, przyjaźń, zagadkę, rodzinność. To taka wielowątkowa, ciepła opowieść obyczajowa, która sprawdzi się w zimowe wieczory i z pewnością umili czytelnikom czas.

Podsumowując

Trudno jest mi oceniać tę powieść, ponieważ nie zasługuje na to, by stawiać ją w jednej linii z literaturą słabą, ale też nie porwała mnie w żaden sposób ani nie oczarowała. To taki kolejny przyjemny zwyklaczek, o którym błyskawicznie się zapomina, ale który w jakiś sposób umilał sobą czas. Moja ocena: 4/10Książka przeczytana w ramach wyzwania ‘Grunt to okładka’.