Patronat Kreatywy: Królik w lunaparku, Michał Biarda

Tydzień zabierałam się za to, żeby napisać Wam o tej książce. Kto obserwuje Kreatywę na Facebooku na pewno już od jakiegoś czasu wie, że Królik w lunaparku podbił moje serce na tyle, że zdecydowałam się na objęcie tego tytułu patronatem medialnym. Bo, wiecie, ja bardzo lubię dziwne książki. A to właśnie jest dziwna książka. Michał Biarda – zaledwie rok starszy ode mnie autor Królika – śmieje się, że wielu podjęło starania, by przypisać jego powieść do konkretnego gatunku i nie bardzo im to wychodzi. Ja uznałam jego debiut za surrealistyczny obyczaj i tak właśnie będę mówić o tej książce. Bo powiedzieć o niej, że jest powieścią obyczajową to trochę za mało. Ma ona bowiem w sobie jakiś surrealistyczny sznyt czy po prostu nutkę fantastyki, które sprawiają, że kryje się w tej historii dużo, dużo więcej. Kiedy po raz pierwszy przeczytałam o Króliku w lunaparku, moje skojarzenia powędrowały w stronę kultowego filmu Donnie Darko, który pokochałam za to, że jest – wybaczcie określenie – ostro popieprzony. Powieść Biardy nie jest może tak złożona i hardkorowa jak tamta historia, ale nie da się ukryć, że pewne związki między oboma tytułami są dość widoczne, a to przyciągnęło mnie do tej historii bardzo mocno. Bo czyż nie jest intrygujące to, że troje nieznajomych – student, licealistka i czterdziestoparoletni taksówkarz – staje w centrum dziwacznych wydarzeń, jakie teoretycznie nie powinny zdarzać się w normalnym świecie, a przy okazji każde z nich ma kontakt z tajemniczym Królikiem? Ja poczułam się zaintrygowana tą historią już od pierwszych słów opisu i do ostatniej strony z przyjemnością chłonęłam tę niepowtarzalną atmosferę oniryzmu, surrealizmu i dziwaczności. Narratorów mamy troje. Najpierw poznajemy Pawła, który słynie z tego, że ma niesamowitą pamięć. Pamięć, która – według rodzinnych legend – sięga nawet dnia jego narodzin. W następnej kolejności do głosu dochodzi Kaśka – dziewczyna, która wkrótce ma umrzeć. Ostatnim z mówców jest taksówkarz w średnim wieku, który wiedzie smętne życie byłego alkoholika. Autor bardzo zręcznie przeplata ze sobą losy trojga bohaterów, dzięki czemu – choć teoretycznie nic ich nie łączy i w ogóle się nie znają – nagle ich ścieżki zaczynają się ze sobą splatać. A to prowadzi do naprawdę ekscytującego rozwiązania! Fabularnie nie można Królikowi w lunaparku niczego zarzucić, bo to naprawdę świetna, wciągająca historia, obok której trudno jest przejść obojętnie. Natomiast pewną słabość można dostrzec w tym, że głównymi bohaterami są gość po czterdziestce, student i nieuleczalnie chora nastolatka, i wszyscy oni mówią identycznie, używają tych samych sformułowań i na poziomie językowym są nie do odróżnienia. Najmocniej rzuca się to w oczy w przypadku Kaśki. Od razu widać, że postać tę wykreował facet i że nie jest ona zbyt wiarygodna. I mówię to jako osoba, na którą już 20 lat temu mówiono by „tomboy”, gdyby znano dawniej takie określenie. Kaśka chłopczycą nie jest, a mimo to mówi identycznie jak jedenasto-, czy czternastoletni chłopcy z mojego otoczenia. Coś tu ewidentnie zgrzyta. Te językowe niedogodności nie są jednak dla mnie specjalnie znaczące. Autor dopiero zaczyna przygodę z pisarstwem i ma prawo popełniać błędy wynikające z braku doświadczenia. Najważniejsze jest jednak to, że potrafi wykreować bardzo ciekawych bohaterów i uwikłać ich w intrygujące i ekscytujące zdarzenia. Bardzo dobrze czyta się jego powieść i duże wrażenie pozostawia po sobie pomysł na jej fabułę. Nad warsztatem można pracować, natomiast fantazję i dryg do przelewania pomysłów na papier trzeba po prostu w sobie mieć. I Michał Biarda to ma. Czekam na więcej. Jestem bardzo ciekawa, co jeszcze ukrywa się w głowie autora i mam wielką nadzieję, że jeszcze o nim usłyszymy. Moja ocena: 8/10 Więcej o książce na Facebooku oraz krolikwlunaparku.pl.

Spodobał Ci się ten wpis? Polub Kreatywę na Facebooku:

Książka przeczytana w ramach wyzwań: „Czytamy nowości” oraz „Łów Słów”.