Polka, Manuela Gretkowska

Mówi się, że to najbardziej intymna powieść pani Manueli. Wierzę tym słowom, ponieważ na kartach Polki, ujawnia nam się „cała Gretkowska” – szczera do bólu, otwarta i kontrowersyjna. Bez ogródek opowiadająca o swoich wątpliwościach, dotyczących ciąży. Bez skrępowania wspominająca szczegóły swojego życia intymnego. Bez zająknięcia prezentująca swój świat i swoją rzeczywistość. Na ile jest to dobitna szczerość, a na ile autokreacja – nie wiem i nie chcę się w to zagłębiać, bo nie sięgnęłam po Polkę, jako po biografię pisarki, tylko jak po najzwyklejszy dziennik kobiety takiej samej, jak my wszystkie. Kobiety, mającej swoje słabości, nerwy i wątpliwości. Kobiety, która w jednej chwili wpada w szał z byle powodu, by za chwilę wzruszać się z radości. Kobiety, która żałuje i cieszy się jednocześnie, a przy tym ma swoje lęki i obawy. Bo ciąża tylko w teorii jest pięknym, błogosławionym, naturalnym dla kobiety stanem. Rzeczywistość okazuje się często brutalna… Również dla naszej narratorki.

Ale Polka to – wbrew pozorom – nie tylko zapis z dziewięciu miesięcy kobiecego życia. Gretkowska umiejętnie wplata tu uwagi na temat polityki, literatury czy kościoła. Nie waha się przed wygłaszaniem kontrowersyjnych sądów i zabieraniem głosu w sprawach ważnych i poważnych. To niezwykle istotne, bo Polka okazuje się powieścią wielowymiarową i – dzięki temu – jeszcze bardziej interesującą.

Lubię Gretkowską. Dobrze się ją czyta, pomimo że nie szczędzi czytelnikowi wywodów filozoficznych czy egzystencjalnych. Jej zaletą jest naturalność i otwartość – swą ciążę przedstawia taką, jaką ona jest naprawdę – z najdrobniejszymi (dla niektórych zapewne niesmacznymi) szczegółami. A do tego nie unika autoironii i nierzadko ujawnia swoje porażające poczucie humoru. I za to właśnie tak bardzo Polkę polubiłam…

Moja ocena: 8/10