Namiętnik, Manuela Gretkowska

Okazuje się, że kiedy raz do roku sięgam po prozę Gretkowskiej, za każdym razem zdumiewa mnie, jak bardzo brakowało mi tej jej giętkości języka, tej niewymuszonej zabawy polszczyzną, tej ironii wyciekającej ze wszystkich stron i tej niepowtarzalnej sensualności, którą naznaczone jest niemal każde słowo wychodzące spod jej pióra…

Doskonale odnajduję się w jej tekstach, nawet jeśli przesycone są aurą przygnębienia i zapachem seksu.

Pięć opowieści. Smutnych, przytłaczających, ogłuszających. Dużo cielesności, dużo samotności, wielu różnych bohaterów, wiele ponurych wydarzeń. Tutaj akcja nie porywa, nie pędzi na łeb na szyję, nie chwyta za gardło. Czytelnik zatapia się w te historie jak w gęste bagno, z którego nie sposób się wydostać. On brnie, a one go oplatają. Dyskretnie, powoli. Aż nadchodzi moment, w którym powinno się książkę odłożyć, bo dusi, przytłacza i uwiera. Ale któż chciałby ratunku od opowieści, które wciągają i pochłaniają bez reszty…?

Trudno tu mówić o zachwycie, o poczuciu obcowania z czymś wielkim, o jakichkolwiek pozytywnych emocjach. Namiętnik wywołuje uczucie dusznej pustki, nie przynosi najmniejszej nawet radości. Boleśnie wwierca się w umysł i serce, wywołując tylko przygnębienie i melancholię. A jednak przyciąga i uzależnia. Ma w sobie coś kuszącego. I wcale nie mam tu na myśli wszelakich wysmakowanych erotycznych wzniosłości. Raczej sens ukrytych w tekstach metafor.

Waszej uwadze polecam szczególnie opowiadania: Sandra K., Namiętnik oraz Mur.

Dobrze jest wrócić do Gretkowskiej. Ona zawsze wie, jak wpłynąć na człowieka…

PS. Mam nadzieję, że inne wydania tej książki doczekały się lepszej redakcji. Niektóre błędy w niej zawarte nazwałabym wręcz skandalicznymi…

Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań ‘Pod hasłem’, ‘Z półki’ oraz ‘Polacy nie gęsi’.