Autor widmo/The Ghost Writer (2010)

Z zażenowaniem muszę przyznać się do czegoś – tak drogą wstępu. Podczas oglądania tego filmu nagle drżącym głosem orzekłam: „boję się, ta muzyka mnie przeraża, dosłownie jak z filmów Polańskiego”. Taaak. Biję sobie brawo, śmiejąc się z samej siebie…

Trudno ogląda się thriller, którego zakończenie się zna. Lata pracy w kinie sprawiły, że poznałam początki, środki i zakończenia setek filmów, które chciałabym obejrzeć, a których nie oglądam właśnie dlatego, że pewne ich fragmenty wciąż mam w pamięci. Ale! Ale! Przy okazji Autora okazało się, że pamięć ma jest wyjątkowo zawodna i właściwie sama się przechytrzyłam. Miałam pewność, że wiem, jak skończy się ta historia. Pomyliłam się. A to dostarczyło mi podczas seansu dodatkowych wrażeń. Choć i bez nich film Polańskiego naprawdę spisuje się doskonale…

Miłośnicy starych klimatycznych kryminałów powinni z zachwytem odebrać Autora widmo. Już dawno nie spotkałam tak surowego i przejmującego w formie filmu, za co odpowiadają: mocno niepokojąca muzyka, o którą zadbał Alexandre Desplat, doskonałe zdjęcia Pawła Edelmana oraz montaż Hervé de Luze’a, sceneria przywodząca na myśl angielski chłód i niesamowita aura unosząca się w powietrzu. Aura tajemnicy i ciągłego niepokoju…

Źródło: filmweb.pl

Autor widmo trzyma w stale podkręcanym napięciu od pierwszej sceny po ostatnią sekundę. Zwyczajny, nieco odpychający bohater przypadkowo zostaje wplątany w serię niezrozumiałych zdarzeń. Im bardziej wchłaniany jest w tę historię, tym głębiej schodzi na bagna, z których nie ma ucieczki. Pętla na jego szyi zacieśnia się z każdą upływającą sekundą. A potem… Ratunek? A może ratunek-iluzja? Cokolwiek to będzie, na pewno części z Was nie zaskoczy, ale za to pozostałych pozostawi z pytaniem na ustach i galopem myśli w głowie.

Za kreacje aktorskie największe ukłony należą się Pierce’owi Brosnanowi i Ewanowi McGregorowi (dziwna rzecz – obu ich bardzo nie lubię). Pierwszy wciela się w postać byłego premiera uwikłanego w wiele skandalizujących zdarzeń. Sztuczny uśmiech, zasadniczy ton i elegancja idealnie kumulują się w jego osobie. Drugi z kolei odgrywa rolę ghostwritera, mającego za zadanie spisanie wspomnień wielkiego polityka. McGregor ze swoją mdłą aparycją doskonale wpisuje się w szablon niechlujnego, regularnie popijającego, nieco neurotycznego pisarzyny. Obok nich mocno swoją obecność zaznacza postać drugoplanowa – żona ex-premiera, którą doskonale odgrywa Olivia Williams – tajemnicza, wzbudzająca respekt kobieta z charakterem. Mniej lub bardziej epizodyczne postaci również okazują się doskonale wpisane w ten zimny obrazek. Doskonała robota.

Źródło: filmweb.pl

Nie jestem miłośniczką kina zabarwionego polityką (szczególnie tak najeżonego oczywistymi aluzjami do rzeczywistości), ale doceniam to, jak umiejętnie Polański poprowadził swoją opowieść, często operując jedynie symbolem i niedopowiedzeniem. To nie jest film dla każdego – tylko raz czy dwa rozwiązanie podane jest dosłownie, na tacy. Pozostałe elementy układanki należy złożyć samemu. Właśnie dlatego dałam się porwać filmowi reżysera, który nie należy do moich ulubieńców, w dodatku z gatunku, którego w zasadzie nie oglądam. Takich właśnie wrażeń i emocji oraz zaskakujących odkryć potrzeba mi w kinie… I to, że naprawdę jestem pod wrażeniem, powinno być dla Was wystarczającą rekomendacją. Rzadko daję się przekonać do czegoś, co jeszcze całkiem niedawno skreśliłabym z góry.

Orły, Cezary, Niedźwiedzie, Kaczki, Europejskie Nagrody Filmowe i wiele innych – Autor widmo zgarnął aż 18 prestiżowych nagród. Jeżeli nie przekonuje Was moje słowo, może uwierzycie profesjonalnej krytyce i fachowcom?

Moja ocena: 8,5/10