Drżenie, Maggie Stiefvater

W ostatnim czasie rzadko sięgałam po wszelkie opowieści o zmiennokształtnych, powstałe na fali popularności Zmierzchu. Dla trylogii Maggie Stiefvater postanowiłam jednak zrobić wyjątek, skuszona mnóstwem pochlebstw ze strony blogerów i innych czytelników. Cieszę się, że nareszcie i ja mogę dołączyć do grona miłośników świata wilkołaków. Cieszę się także dlatego, że na wielu polach Drżenie słynny Zmierzch przebija. A to wróży dobrze i pokazuje, że w tym paranormalnym literackim świecie jest jeszcze sporo miejsca na własne wizje.

Siedemnastoletnia Grace obsesyjnie kocha wilki z pobliskiego lasu – fascynuje się ich tematem, obserwuje je, nieustannie o nich opowiada. Wraz z jedną z tych tajemniczych istot łączy ją niezwykła więź, ciągnąca się już od dziecięcych lat. Czytelnik obserwuje, jak wilk okazuje się wilkołakiem, a wilkołak człowiekiem – tajemniczym młodzieńcem imieniem Sam, który zawładnie sercem Grace. Ale żeby nie było zbyt sielsko – wokół pojawią się strzelby myśliwych i wizja tego, że w każdej chwili Sam może na zawsze przemienić się w zwierzę, które nie powróci już do ludzkiej postaci.

Drżenie to jedna z najsprawniej napisanych młodzieżówek, jakie czytałam w ostatnich latach – fascynuje i wciąga od pierwszej do ostatniej strony, jest bardzo spójna i logiczna. Przyciąga przede wszystkim klimatem i kreacjami bohaterów. Uwielbiam Grace za to, że nie jest kolejną postacią bellopodobną – nie potyka się o własne nogi, nie mięknie na widok faceta, nie wzdycha do niego godzinami – słowem – ma charakter. Z kolei Sam może nie wyróżnia się niczym na tle innych sobie podobnych – kryje mroczną przeszłość, jest szarmancki, szalenie troskliwy i do bólu zakochany – ale przynajmniej nie wzdychają do niego wszystkie wokół i nie jest chodzącym ideałem.

Klimat na plus, postacie na plus, pomysł na kreację świata również na plus. Minusy? Afabularność, brak jakiejkolwiek akcji. Mimo że można emocjonować się tym, że bohater może w każdej chwili przemienić się i zniknąć, to tak naprawdę dramatyzmu w całej tej historii niewiele. Fakt, to bardzo kojące móc poznać miłą historyjkę, w której nie ma większych zawirowań i która nie wywołuje przyspieszonego bicia serca. Tyle tylko, że aż prosi się o to, by trochę ten piękny obrazek poplamić, zarysować, zniszczyć. Nie uwierzyłam temu, co łączy Grace i Sama. O ile pozytywny aspekt ich związku wydawał się prawdziwy, o tyle negatywy – tęsknota, lęk o drugą osobę, zazdrość – kompletnie nie są w tej historii przekonujące. A to bardzo przeszkadza w odbiorze, jeżeli chciałoby się przeżyć coś więcej niż tylko milutką noc z milutką młodzieżówką…

Mimo negatywnej strony powieści Stiefvater, polubiłam ten świat i tych bohaterów, dlatego z wielką ciekawością sięgnę po tomy kolejne – Niepokój oraz Ukojenie.

Moja ocena: 7,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Z półki’, ’Grunt to okładka’, ’Czytam literaturę amerykańską’, ’Book Lovers’, ’Serie na starcie’ oraz ’Pod hasłem’.