Kronika ptaka nakręcacza, Haruki Murakami

Choć w księgozbiorze swym już dawno zgromadziłam wszystkie wydane w Polsce książki Harukiego Murakamiego, wciąż uparcie trwam w postanowieniu, by jego dzieła dawkować sobie w pewnych odstępach czasu, delektować się nimi i napawać świadomością, że oto wciąż mam przed sobą jeszcze wiele nieprzeczytanych stron, nieodkrytych kart, niepoznanych historii. Jest to o tyle ważne, że proza Japończyka stanowi dla mnie pewną bezpieczną przystań – gwarancję, że po raz kolejny przeżyję coś niepowtarzalnego, zdumiewającego i absolutnie zmieniającego życie.

Tak było i tym razem. Ale czyż mogło być inaczej, skoro sięgnęłam po największe osiągnięcie pisarskie ulubionego pisarza?

Balansowanie na granicy snu i jawy, fikcji i rzeczywistości, magii i szarej codzienności jest tym, z czego Murakami słynie i co sprawia, że każda jego powieść stanowi niesamowitą, pełną wrażeń przeprawę. Wydawać by się mogło, że facet z bolesną szczegółowością opisujący wnętrza mieszkań, ubrania bohaterów, a także walory smakowe poszczególnych dań będzie nudził, przerażał i odpychał. Nie on. Dbałość o detale i wierne odzwierciedlanie świata stanowi o sile i kojących właściwościach prozy Murakamiego. Gdy dochodzi do tego jeszcze nuta magii, oniryzmu i niepohamowanej wyobraźni, otrzymujemy mieszankę idealną. Kolejne wielkie dzieło literackie.

W Kronice ptaka nakręcacza próżno szukać normalności. Tu wszystko jest wyjątkowo osobliwe, splątane, niezrozumiałe i szalenie pokręcone. Kolejny teoretycznie szary człowiek wplątany zostaje w wir dziwacznych zdarzeń, które pociągną go na samo dno, zaprowadzą na granicę świadomości, na wieczność naznaczą i przeprawią do równoległych światów, w których zagrożenia, lęki i fantazje są jak najbardziej namacalne i realne.

Kronika… stanowi przeprawę przez różne wymiary i momenty historii, czasem zatrzymuje w miejscu zegar, czasem cofa jego wskazówki. Dokumentuje losy nie tylko głównego bohatera, Toru Okady, ale przede wszystkim mnóstwa niezwykłych ludzi, jakich spotyka on na swojej drodze. Są wśród nich bohaterowie wojenni, ekscentryczni bogacze i politycy, jest niesamowita, ciut przerażająca nastolatka, a także nieprzeciętne siostry, które w tym świecie pojawiają się i znikają. Każdy ma do opowiedzenia jakąś historię, każdy jest ważnym elementem większej układanki, każdy sprawia, że Toru Okada powoli wędruje przez różne wymiary, by odkryć prawdę o swej rodzinie i sobie samym.

Nie jest to powieść dobra dla tych, którzy pragną zacząć przygodę z twórczością Harukiego Murakamiego. Uważa się ją za największe z jego dokonań, co powinno czynić ją najlepszą wizytówką, ale w rzeczywistości przed Kroniką ptaka nakręcacza warto sięgnąć po inne dzieła Japończyka. Mniej obszerne, mniej osobliwe – takie, które powoli i „bezboleśnie” przeniosą Was do świata jego niesamowitej wyobraźni i sprawią, że niespiesznie zaczniecie odkrywać, co takiego jest w tym autorze, że fascynuje miliony ludzi na całym świecie…

Moja ocena: 9/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Z półki’, ’Ocalić od zapomnienia’ oraz ’Książkowe podróże’.