Jack Strong (2014)

Filmowe wydarzenie roku (jak głosi hasło z plakatu)? A właściwie: czemu by nie? Jest znakomita obsada, jest fascynująca historia, jest Pasikowski na reżyserskim krześle, do tego dobrze dobrana muzyka, świetna scenografia, doskonała charakteryzacja i solidna reklama. Naprawdę wiele przemawia na korzyść Jacka Stronga. W oczach niektórych wadą będzie to, że to produkcja polska („niedobre, bo polskie”), ale gdyby za historię Kuklińskiego zabrali się Amerykanie, najpewniej zaserwowaliby nam efektowną papkę, w której sama fabuła zeszłaby na daleki plan, a Dorociński wyrósłby na superbohatera z pełnym szpanerskim osprzętowaniem rodem z filmów o Jamesie Bondzie.

Jednak Polska jest tu Polską, Polacy są Polakami. Bez koloryzowania, bez popadania w przesadę czy patos. I właśnie między innymi za tę prawdziwość tak bardzo doceniam ten film.

Pasikowski kolejny już raz sięga po tematykę niełatwą i kontrowersyjną, starając się włączyć do toczącej od lat dyskusji na temat czarnej i złotej legendy Ryszarda Kuklińskiego – człowieka, którego jedni uważają za narodowego zdrajcę, inni za bohatera. Choć ostatecznie widz dochodzi do wniosku, że Kukliński działał w słusznej sprawie, a przy tym był normalnym, nieco zagubionym człowiekiem, jego wizerunek w Jacku Strongu absolutnie nie jest jednoznaczny. Bez niepotrzebnego wybielania przytaczane są również niechlubne fakty z życia bohatera, a także pokazywane zachowania nierozważne, nerwowe, wywołujące u obserwatorów niepokój i lekkie zażenowanie.

Najmocniejszą stroną filmu są niewątpliwie kreacje bohaterów. Charakterystyczne, wyraziste, niezwykle interesujące. Prym na ekranie wiedzie oczywiście Marcin Dorociński – przejmujący, naturalny, przekonujący. Znakomicie prezentują się także jego koledzy ze strony rosyjskiej – Oleg Maslennikov (niesamowicie wyrazista postać Wiktora Kulikowa) oraz Dimitri Bilov jako Sasza Iwanow. Na ich tle nieco blednie Patrick Wilson, wcielający się w postać amerykańskiego agenta CIA, ale też jego rola nie wymagała tylu środków ekspresji, by nadmiernie rzucać się w oczy. Jedyna ważna postać kobieca, żona Ryszarda Kuklińskiego grana przez Maję Ostaszewską, zwraca uwagę, jednak również pozostaje bardziej elementem tła i raczej nie zostanie szczególnie zapamiętana.

Film Pasikowskiego od pierwszych minut nieustannie trzyma w napięciu, mimo że nie brak tu momentów spokojniejszych, mających na celu zarysować portret Ryszarda Kuklińskiego nie jako szpiega i wojskowego, ale przede wszystkim jako zwykłego człowieka – ojca i męża.

Słabszych momentów Pasikowski jednak nie uniknął. W dwugodzinnej produkcji zapragnął opowiedzieć jak najwięcej, często kosztem jakości odbioru. Obecność niektórych wątków i postaci zdaje się być zupełnie nieuzasadniona, a do tego nie każda napoczęta historia zostaje opowiedziana do końca.

Przez to, choć trudno nawet na chwilę oderwać wzrok od ekranu, chwilami widz może odnieść wrażenie, że w zbyt krótkim czasie zostaje mu zaserwowane stanowczo zbyt wiele…

Jack Strong to mocne kino. Kino ważne, zapadające w pamięć, momentami wgniatające w fotel, przejmujące. Cenne jest to, że w żadnym punkcie twórcy filmu nie popadli w przesadę, przez co wierne oddanie rzeczywistości, prawdziwość i naturalność okazują się jego silnymi punktami. Tego najczęściej brak polskim produkcjom.

Jackowi Strongowi nie brak jednak niczego…

Moja ocena: 8/10

Zdjęcia pochodzą ze strony filmweb.pl.