Jeżynowa zima, Sarah Jio

Sarah Jio ma konkretny pomysł na swoje powieści. W każdej z nich miesza współczesność z przeszłością, głównymi bohaterami czyniąc prostych, zwyczajnych ludzi, z którymi łatwo utożsamią się czytelnicy. Choć trąci to nieco szablonowością, każda z opowieści Jio jest inna, każda wyjątkowa, każda zapadająca w pamięć… Jeżynowa zima to prawdopodobnie najlepsza powieść tej autorki, z jaką miałam do czynienia. Jest piękna, poruszająca, pełna ciepła i niezwykle życiowa. Być może niewiele w niej zaskoczeń, być może miejscami jest przewidywalna, ale to i tak nie ma znaczenia. Ta opowieść po prostu tak właśnie miała wyglądać – od początku do końca.
Główna bohaterka, Claire, to dziennikarka, której przychodzi zmierzyć się z wyjątkowo niełatwym wyzwaniem zawodowym. Rozwikłać zagadkę zaginięcia sprzed kilku dziesięcioleci – wydaje się niewykonalne. A jednak, wrodzony upór i kilka szczęśliwych zbiegów okoliczności pozwalają naszej bohaterce odkryć wstrząsającą prawdę o losach ludzi, których drogi w zdumiewający sposób splotły się z drogami bliskich jej osób. Dzięki temu możemy bliżej poznać młodą kobietę, Verę, której w latach trzydziestych przyszło mierzyć się z biedą, nierównością społeczną i osobistą tragedią. Opowiadane naprzemiennie historie Claire i Very z czasem zazębiają się i tworzą piękną, poruszającą historię obok której trudno przejść obojętnie… I choć wydaje się, że dzieła Sarah Jio skierowane są wyłącznie do kobiet, akurat w Jeżynowej zimie odnajdą coś dla siebie również panowie. To piękna, pozbawiona ckliwości opowieść, która choć skrywa w sobie wiele miłości, absolutnie nie ma nic z typowej literatury „w spódnicy”. To dobra powieść dla czytelników obu płci – wrażliwych, mądrych, spragnionych ciepła i niebanalnych historii. Każdemu życzę, by znalazł w Jeżynowej zimie coś dla siebie. Bo to naprawdę wyjątkowa powieść. Moja ocena: 9/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Czytam literaturę amerykańską’ oraz ’Książkowe podróże’.