Słuchaj pieśni wiatru, Haruki Murakami

Pierwsza powieść Harukiego Murakamiego, wydana w Polsce trzydzieści pięć lat po premierze – duża rzecz. Kupiłam swój egzemplarz natychmiast po jego ukazaniu się w naszym kraju, jednak dłuższą chwilę odkładałam lekturę w czasie. Tak już mam z tym swoim ulubionym pisarzem – że dawkuję sobie jego dzieła niespiesznie, po to tylko, by móc cieszyć się nimi jak najdłużej. Czasem jednak nadchodzą takie momenty, w których muszę, po prostu muszę dać się wciągnąć do jego świata. Wczoraj i dziś właśnie tej charakterystycznej dla Murakamiego niespotykanej nigdzie indziej aury potrzebowałam… Choć debiut Japończyka pochodzi z roku 1979, w utworze wyraźnie wyczuwalny jest styl autora znany z jego późniejszych dzieł. Miłośnicy Murakamiego odnajdą w tekście nie tylko doskonale sobie znane symbole i postaci, ale także typowe dla pisarstwa Japończyka motywy – niespiesznie prowadzoną narrację, skupianie uwagi na pozornie nieistotnych detalach, liczne odniesienia do filmu, muzyki i literatury. Takiego Murakamiego znam, takiego Murakamiego kocham. I choć Słuchaj pieśni wiatru odznacza się pewną chaotycznością, zdecydowanie jest to historia nie mniej interesująca od pozostałych jego dzieł… Kolejny zwykły bohater, kolejna życiowa historia. I świat – świat normalny, prawdziwy, autentyczny. Ktoś powie, że to taka opowiastka o niczym, ale życie nie jest niczym. Szczególnie, jeśli wspaniały twórca opowiada o nim w wyjątkowy, charakterystyczny dla siebie sposób. Jestem pewna, że miłośnicy twórczości Murakamiego nie będą rozczarowani jego debiutem. Zwłaszcza, kiedy uświadomią sobie, że klasą samą w sobie Japończyk był już na samym początku literackiej kariery. Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ‘Ocalić od zapomnienia’ oraz ‘Książkowe podróże’.