Motyl – Still Alice, reż. R. Glatzer, W. Westmoreland

Kiedy Twoja ukochana powieść (recenzja Motyla, Lisy Genovy) zostaje przeniesiona na ekran, jednocześnie cieszysz się i boisz. Bo albo z ważnej dla Ciebie historii zrobią słabą papkę, albo hit. Still Alice hitem nie jest i nie będzie. Nawet nie wiadomo, czy trafi do polskich kin. Ale jest Złoty Glob i wielka szansa na Oskara dla odtwórczyni głównej roli – a to już coś. Coś, co potwierdza, że w tym filmie warto zwrócić uwagę przede wszystkim na Julianne Moore, bo sam obraz nie powala, nie zachwyca i nie spełnia nawet połowy stawianych mu oczekiwań… Still Alice mierzy się z tematyką Alzheimera. Dr Alice Howland (Moore) stanowi zdumiewający przypadek medyczny – jest jeszcze względnie młoda, do tego dysponuje nieprzeciętnym umysłem i doskonałą formą fizyczną. Jak nietrudno się domyślić, tego rodzaju choroba staje się ogromnym szokiem dla jej otoczenia naukowego i rodziny. A postępuje tak błyskawicznie, że cierpienie i zagubienie bohaterki poruszają tym mocniej…

Źródło: filmweb.pl

Moore z tym niełatwym wyzwaniem aktorskim radzi sobie doskonale. Jest autentyczna i naturalna, a w swej kreacji nie popada w przesadę – to ważne, bo o kicz i patos w takich sytuacjach pokusić się nietrudno. Łatwo uwierzyć w jej ból, łatwo zrozumieć jej postawę. Taka sztuka nie udaje się np. w przypadku jej męża. W rolę Johna Howlanda wciela się Alec Baldwin – dość drętwy i sztuczny, który sprawia wrażenie zimnego i zniechęconego do życia, a uczucia, jakie powinno łączyć bohaterów nie widać na ekranie ani przez sekundę. To jeden z najważniejszych braków Still Alice. Czego jeszcze zabrakło filmowi? Trudno powiedzieć. Zrealizowany jest naprawdę dobrze i od strony technicznej nie można mu absolutnie niczego zarzucić. Jest jednak zbyt krótki. Z tej opowieści można było wycisnąć o wiele więcej, sięgnąć głębiej, pokazać coś jeszcze. Punkt kulminacyjny przychodzi zbyt szybko – bardzo trudno odetchnąć przy tym filmie, zatrzymać się na moment, popaść w zadumę. Podczas lektury powieści Lisy Genovy płakałam, nie mogłam dojść do siebie, mierzyłam się z całym nawałem emocji, pokazanych nie tylko przez główną bohaterkę, ale także jej rodzinę i otoczenie. Tutaj mamy drętwego męża i bezbarwnego syna (Hunter Parrish), którzy wydają się egzystować na zupełnie innej płaszczyźnie emocjonalnej. Ciekawą kreację stworzyła Kristen Stewart, jako zdystansowana i zbuntowana córka (choć w książce przedstawiono jej relacje z matką lepiej i głębiej), a doskonałą Kate Boswort (druga z córek). Przyjąć więc należy, że siłą Still Alice są kobiety i emocje. Reszta to zbędne tło, które tylko psuje odbiór całości. Gdyby decydowały sentymenty i sympatia do Moore i Stewart, oceniłabym ten obraz lepiej.
Ale trzeba być uczciwą… Moja ocena: 7/10 Film obejrzany w ramach wyzwania 1000 filmów, które muszę obejrzeć.