[FILM] Marzyciele, reż. B. Bertolucci

Marzyciele

Rzecz dzieje się we Francji roku 1968, kiedy na ulicach walczono i protestowano. Młody Amerykanin przypadkowo poznaje osobliwe rodzeństwo – Isabelle i Theo – i daje się namówić na wspólne zamieszkanie z nimi. To wydarzenie zupełnie przewartościowuje życie i priorytety całej trójki…

Co poszło nie tak?

• Dla co bardziej pruderyjnych i mało tolerancyjnych widzów będzie to film obrazoburczy, przekraczający granice dobrego smaku, odpychający.
• Jeżeli film miał opowiadać o rewolucji ’68, to raczej średnio ten temat został poruszony. A przynajmniej nie bezpośrednio.

Zbiór zalet

• W Marzycielach dominuje nagość i sensualność, ale tak naprawdę to tylko otoczka, pretekst do opowiedzenia jakiejś historii. Warto przedrzeć się przez tę warstwę wierzchnią, by zagłębić się w tę opowieść, bez niepotrzebnego skupiania się wyłącznie na seksualności.
• Główni bohaterowie są nieco eteryczni, melancholijni, cholernie inteligentni i niesamowicie barwni. Ich dyskusje i konflikty, a także zachowania i pomysły intrygują i przyciągają.
• Co jest piękne i kuszące, to mnogość nawiązań do literatury, a także – przede wszystkim – do klasyki kinematografii. W opowieść ciekawie wplecione zostają fragmenty filmów z Charliem Chaplinem, Busterem Keatonem, Gretą Garbo czy Marleną Dietrich.
• Uwagę przyciągają piękne wnętrza i wspaniałe ujęcia Paryża lat sześćdziesiątych.
• Zawsze przemawiają do mnie opowieści o wolności i walce o swoje ideały, sztuce i namiętności. A jeśli w dodatku są tak klimatyczne, nieco przyciężkawe – moje serce czuje się podbite.

Podsumowując

Marzyciele to dobry, interesujący film. Może nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale z pewnością na długo pozostaje w pamięci. Świetnie zrealizowana i ciekawie opowiedziana historia o młodości, wolności, sztuce, będący pięknym hołdem dla historii kina. Specyficzny, nie dla wszystkich, ale zdecydowanie wart obejrzenia. Moja ocena: 8/10Film obejrzany w ramach wyzwania ‘Oglądamy filmy wyreżyserowane przez Bernardo Bertolucciego’.