Odette i inne historie miłosne, Eric-Emmanuel Schmitt

Traf chciał, że następną lekturą po zbiorze opowiadań Siedem kobiet był u mnie… zbiór opowiadań o ośmiu kobietach. Zabieg ten nie był wcale celowy, co postaram się zaraz wyjaśnić, pozwalając sobie na kolejną prywatę.

Jest takie miejsce, w którym pierwszy raz spotkałam się z moim M. Tam również postanowiliśmy, że zostaniemy parą. Znajduje się ono niedaleko nas, więc wędrujemy tam od czasu do czasu. Pokochałam tę okolicę, za niezwykłość i malowniczość. W prężnie rozwijających się „metropoliach” niewiele jest już miejsc, gdzie ćwierkają ptaki, kwitną najróżniejsze kwiaty i krzewy, a sarny i inne zwierzęta przechadzają się bardzo blisko człowieka. Niewiele jest także miejsc, z których podziwiać można panoramę całego miasta i z których oglądać można zapierające dech w piersiach wschody i zachody słońca, a wszechobecna zieleń nakazuje zatrzymać się na chwilę i zaczerpnąć świeżego powietrza.

Tym miejscem jest okoliczny kamieniołom na Złotej Górze:
Przed paroma dniami Narzeczony zaproponował, żebyśmy znów udali się do „naszego” miejsca. W planach było długie wylegiwanie się w trawie i wzajemne czytanie. Po tej propozycji niemal automatycznie sięgnęłam po Odette – książkę zakupioną już dawno temu. Dopasowała się ona doskonale zarówno do miejsca, jak i czasu – okazja w końcu nielicha – cztery lata jak mój biedak ze mną wytrzymuje. I spodobała się nam obojgu, zapewniam.

Odette to zbiór prostych i przyjemnych historyjek, krążących wokół miłości. Każda z nich jest inna – osadzona w różnych okolicznościach, przedstawiająca zupełnie odmiennych bohaterów i różne aspekty miłości. Wszystkie jednak łączy jedno – są równie pięknie i fascynujące.

Schmitt musi wzbudzać skrajne emocje, ponieważ jest to kolejne jego dzieło, o którym czytałam tyle samo złych, co i dobrych opinii. Bałam się rozczarowania, ale w jednym z ulubionych autorów pokładałam też wiele wiary. I było warto! A jego dzieła chyba zacznę uznawać w ciemno za wielkie i znakomite.

Trudno jest mi wybrać ulubioną historię, ponieważ każda ma w sobie owo „coś”, co powoduje szybsze bicie serca i długie chwile pełne zadumy. Bo prawdą jest, że choć opowieści te uznać można za nieskomplikowane i lekkie, nasączone są one pięknymi myślami, morałami i wskazówkami, dotyczącymi życia. Trzeba je tylko odkryć i zrozumieć. Naprawdę warto.

Moja ocena: 9/10

Ach! Zapomniałabym! Na koniec mój ulubiony cytat z książki, wynotowany w trakcie lektury:

Wielbimy kobiety, bo pojawiają się owiane tajemnicą, a gdy ona blednie, przestają się nam podobać. Kobiety myślą, że mężczyzn interesuje tylko to, co kryje się pomiędzy ich udami? Pomyłka! Bardziej od seksu mężczyzn pociąga romantyzm. Dowód? Jeśli mężczyzna odchodzi, to zwykle winne są nie noce, ale dni. Dni, pełne kłótni w promieniach słońca, odbierają ukochanej znacznie więcej blasku niż noce, podczas których kochankowie stapiają się w jedno. Pragnął często oświadczyć przedstawicielkom kobiecego rodu: zostawcie nam noce, a sobie weźcie dni – wtedy dłużej zdołacie zachować mężczyzn.(…) Chciałby, by wreszcie pojęły, że najwięksi podrywacze – to po prostu mistycy w pogoni za tajemnicą, i zawsze w kobiecej istocie przedkładać będą wszystko, czego im skąpi, nad to, co im hojnie udostępnia.

PS Czuję się już oficjalnie przekonana do opowiadań.