Rozdział 27

Grudzień 1980, Nowy Jork. Mark Chapman przybywa do NY z zamiarem zabicia Johna Lennona. Niestabilny psychicznie Chapman jest rozdarty pomiędzy miłością do byłego muzyka The Beatles i pragnieniem uśmiercenia swojego idola w celu rozsławienia własnej osoby. Bohater jest także obsesyjnie zafascynowany powieścią J.D. Salingera pt. „Buszujący w zbożu”. Właśnie tę książkę Mark trzyma w dłoni w chwili, która na zawsze odbije się w historii muzyki.

Do obejrzenia filmu związanego z najlepszym zespołem wszech czasów nie trzeba było mnie namawiać. John to jeden z ludzi, których podziwiam a The Beatles… The Beatles to moja odwieczna miłość. Trudno mówić, że historię zabójstwa Lennona uważam za fascynującą, ale w pewien sposób tak jest… I dlatego właśnie sięgnęłam po film Rozdział 27.

Nie jest to opowieść o muzyce, o Johnie, o Beatlesach. To opowieść, dzięki której widz zagłębia się w psychikę człowieka-zagadki. Człowieka, którego obsesja jest tak silna, że aż pcha go do zabójstwa. W tym miejscu wyróżnić należy rewelacyjną kreację Jareda Leto, który na potrzeby tego obrazu przytył ponad 20 kilo i zmienił się 'nie do poznania’:

Źródło: buzznet.com

Uważam, że to jedna z jego najlepszych ról, za którą spokojnie można by mu 'podarować’ Oscara.

Z całkiem dobrej strony zaprezentowała się w tym filmie również Lindsay Lohan, której obecność w obsadzie często zniechęca widzów do obejrzenia Rozdziału… Moim zdaniem w roli przeciętnej dziewczyny z końca lat ’70 prezentuje się znakomicie i dodaje filmowi nieco kolorytu.

Nie wiem, czy Mark Chapman zasłużył sobie na to, aby upamiętniać jego osobę półtoragodzinnym filmem. To by oznaczało, że osiągnął swój cel – zyskał wielką sławę i na pewno nie zostanie zapomniany (czy właśnie tego zazdrościł Lennonowi?). Pragnień psychopaty spełniać się nie powinno, ale skoro twórcy filmu uznali, że warto tę historię opowiedzieć jeszcze raz – proszę bardzo. Może o tragicznie zmarłym, wielkim muzyku usłyszy jeszcze więcej ludzi…?

Nie ocenię tego filmu maksymalnie, ponieważ uważam, że nie zrealizowano go najlepiej. O ile do obsady, muzyki czy montażu nie można mieć zarzutów, o tyle do samego scenariusza owszem. Miejscami 'akcja’ bywa tak rozwlekła, że aż nuży. Obawiam się, że przeciętny widz, nie zainteresowany Johnem czy Beatlesami wyłączyłby go po kilku minutach… A szkoda, bo historia należy do ciekawych.

Moja ocena: 6,5/10