Na południe od granicy…, Haruki Murakami

Kocham Murakamiego i jego twórczość. Na południe… stanowi mój czwarty kontakt z tym wybitnym japońskim pisarzem i naturalnym jest, że „na tym się nie skończy”, gdyż twórczość Harukiego na stałe zagościła w moim sercu, a Na południe… dołączyło do listy mych ulubionych powieści.

Kiedy zakończyłam lekturę Po zmierzchu [a był to mój pierwszy kontakt z Murakamim], targały mną niezwykłe emocje – mieszanina lęku, ekscytacji i podniecenia. Tych uczuć zabrakło mi przy Norwegian Wood i Wszystkie boże dzieci tańczą. Dopiero lektura Na południe od granicy, na zachód od słońca przywołała we mnie te uczucia na nowo. Znów miałam ochotę wyjść z domu, zatopić się w muzyce i kierować się tam, gdzie ponoszą mnie nogi. Z przyczyn technicznych – tj. poparzenia słonecznego i okrutnego żaru za oknem – porzuciłam ten pomysł. Nie omieszkałam jednak sięgnąć po muzykę, której słuchali bohaterowie powieści, licząc na to, że pozwoli mi ona zniszczyć wielki znak zapytania, jaki zaczął mnie prześladować po odłożeniu książki na bok. Niestety, nie pozbyłam się ani tegoż znaku, ani uczucia niepokoju, ale znaczy to jedynie tyle, że Murakami znów powalił mnie na łopatki.

Opis znajdujący się na okładce książki ani trochę nie mija się z prawdą – istotnie, opowieść ta jest piękna, nieco smutna i tajemnicza. Już sam tytuł jest niezwykle fascynujący, a co dopiero sama treść, która zaskakuje i przyciąga czytelnika. Historię życia głównego bohatera śledzi się z zapartym tchem i choć – jak to u Murakamiego – narracja nie powala dynamizmem, ma się ochotę chłonąć tę historię natychmiast – goniąc jedno słowo za drugim, rozwiązując zagadki i niedomówienia, jakie pozostawia autor. To naprawdę niesamowite uczucie móc wsiąknąć w rzeczywistość, w jakiej żyje Hajime. Zwłaszcza, że powieść ta ma charakter uniwersalny – przedstawione sytuacje mogą zdarzyć się każdemu z nas. Bo czyż istnieje ktoś, kto nie napotkał w swym życiu dylematu – czy egzystować w swym dotychczasowym, poukładanym świecie, czy zaryzykować i porzucić go dla wielkiego szczęścia, choćby chwilowego? Życie pisze różne scenariusze i czasem to, co wydaje nam się pewne i stałe szybko może się rozsypać. A my mu w tym z ochotą pomożemy…

Po lekturze Na południe… nie jestem co prawda w pełni ukontentowana [za dużo niedomówień, niedokończonych wątków i nierozwiązanych zagadek], ale i tak zaliczam tę powieść do jednej z lepszych, jakie było mi dane w życiu czytać. Mało które dzieło wywołało we mnie aż takie emocje…

Moja ocena: 9/10