Pismo Leonarda, Dina Rubina

Czy słyszeliście kiedyś o piśmie Leonarda? Tym, które odczytać można dopiero za pomocą lustra? Mówi się, że stworzył i rozpropagował je Leonardo da Vinci, czego dowodem jest np. jego Codex Atlanticus. Przez stulecia uważano, że teksty zapisane pismem lustrzanym skrywają wielką, zaszyfrowaną tajemnicę, tymczasem okazało się, że wśród osób leworęcznych nie jest to zjawisko wybitne zaskakujące. Rzadkie, to i owszem. Ale nie zaskakujące.

Anna, bohaterka nowej powieści Diny Rubiny nie tylko posługuje się tym niezwykłym rodzajem pisma, ale i przewiduje przyszłość, potrafi odczytać cudze myśli, zachwyca sprawnością fizyczną i wzbudza niemałe zainteresowanie wszędzie, gdzie się pojawi. Niestety, nie zawsze pozytywne, o czym informuje czytelnika już sam opis na okładce:

Zawsze i wszędzie pozostaje tą inną, obcą – dziwaczką i wiedźmą – niezrozumianą i wzbudzającą obawę. Dla krewnych z prowincji, którzy nie chcą się nią zaopiekować po śmierci matki, jest „dziwnym dzieckiem”; „dziwną dziewczynką” – dla przybranych rodziców z Kijowa; „dziwną uczennicą” – w radzieckiej szkole, gdzie niezwykłość jest uznawana za nienormalność i bezwzględnie tępiona; „dziwną studentką” szkoły cyrkowej – chociaż w środowisku cyrkowym dziwaków akurat nie brakuje; „dziwną Ruską” – w słynnym kanadyjskim cyrku, w którym przygotowuje lustrzane pokazy.

Mimo całej swej odmienności, Anna potrafi rozkochiwać w sobie mężczyzn i przyciągać przyjaciół. Nie brak jej towarzystwa i rozrywek, nie brak zachwyconych oczu wpatrzonych w nią jak w obrazek. Mimo tego, dziewczyna swój dar uważa za przekleństwo, obarcza się winą za wszystkie napotkane nieszczęścia i postanawia przenieść się tam, gdzie nie będzie dziwadłem. Tam, gdzie jest jej świat. I znika.

Narracja Pisma Leonarda poprowadzona jest w niezwykle interesujący sposób – bohaterkę i jej życie poznajemy dzięki strzępkom rozmów, wspomnieniom i listom. Do głosu dochodzi również neutralny obserwator, który – jako podmiot wrzystkowiedzący – opowiada o wydarzeniach z zewnątrz. Dzięki temu poznajemy Annę na wielu płaszczyznach, z różnych punktów widzenia. Mimo tego, wokół jej osoby wciąż unosi się aura tejemniczości – niewidoczna dla oczu, magnetyzująca poświata. Wszystko dzięki jej urokowi, niezwykłości i mocom, które wzbudzają i trwogę, i zachwyt…

Po lekturze Pisma Leonarda w moim umyśle pozostał wielki znak zapytania, którego nie rozmyły nawet długie rozmyślania. Wciąż nie mam pewności, co tak naprawdę przytrafiło się tej niezwykłej dziewczynie, uważającej się za zwierciadło. Wciąż nie mam pojęcia kim była ta kaskaderka, akrobatka, wiedźma. Scio me nihil scire, chciałoby się rzec…

Zachęcam do zapoznania się z kolejną niezwykłą powieścią Diny Rubiny. Nie jest to lektura łatwa (ba! momentami szła mi naprawdę opornie), wymaga zaangażowania ze strony naszych szarych komórek i nie przyswaja się tak łatwo, jak zwykłe czytadło. Ale to właśnie sprawia, że jest ona tak magiczna i przyciągająca.

Moja ocena: 7/10

Dziękuję wydawnictwu Muza za udostępnienie mi kolejnej interesującej pozycji.