Dotyk martwych, Charlaine Harris

Najchętniej nie wypowiadałabym się wcale na temat tej książki. Ale że kłóciłoby się to z ideą bloga, a i odczuwam potrzebę ostrzeżenia Was – co nieco o niej opowiem. Co prawda poloniście nie przystoi literatury podsumowywać w ten sposób, ale naprawdę nie znajduję lepszego słowa, na określenie tej książki – ona jest po prostu durna. Durna, nielogiczna, nudna, żenująca, śmieszna i zupełnie zbędna. Dotyk martwych to zbiór opowiadań, których akcja rozlokowana jest w różnych momentach cyklu Sookie Stackhouse. Autorka we wstępie bardzo szczegółowo umiejscawia akcję każdego z nich, pozwalając sobie nawet na małe ich streszczanie. Zabieg zupełnie niepotrzebny, bo ów wstęp zdradza wszystko, co czeka nas podczas lektury tych krótkich opowiadań. Ja – na szczęście – w porę zorientowałam się, jakie zamiary ma autorka i część wstępu sobie darowałam. Jakbym przed lekturą miała wiedzieć, co się wydarzy, byłabym jeszcze bardziej zła, że po tę żenującą książeczkę w ogóle sięgnęłam… Jeżeli więc chcecie się z nią zapoznać, darujcie sobie odautorski wstęp. Opowiadania ze zbioru Dotyk martwych mogą bawić ogromnych fanów serii, którzy w imię miłości „wszystko wybaczą”. Ci którzy skłonni do wybaczania nie są, a i sentymentów do Sookie nie żywią – nie będą czerpali przyjemności z lektury. Bo w krótkiej formie Charlaine Harris nie sprawdza się wcale. Przede wszystkim jej opowiadaniom brak spójności i logiki. Nie współgrają one z pozostałymi częściami cyklu – łączą je co prawda bohaterowie i chronologia, ale już relacje między bohaterami są zgoła inne. To razi. Podobnie jak razi stały zabieg stosowany przez autorkę, a więc przypominanie o tym „co, gdzie i jak”. Każde z opowiadań na raptem 30-40 stron, a i tak znaczną ich część stanowią wspomnienia faktów znanych z regularnych tomów cyklu. Naprawdę nie sądzę, aby było to konieczne. Nie wiem komu i na co miałabym polecić tę książkę. Fani cyklu i tak ją znają, a ci którzy nie zaczytują się w przygody Sookie Stackhouse nie znajdą w niej dla siebie zupełnie nic. Radzę więc omijać. Moja ocena: 3/10