Jim Morrison. Król Jaszczur, Jerry Hopkins

To, że spędziłam z tą biografią ponad dwa miesiące nie świadczy źle o książce. Świadczy źle o czytelniku. Chyba pierwszy raz doświadczyłam takiego nieobiektywizmu ze swojej strony. Nie przepadam za The Doors, a dość nieprzyjemny portret Jima Morrisona sprawiał, że męczyłam się podczas czytania i po prostu odkładałam lekturę na „jutro”, „pojutrze”, „kolejny tydzień” i tak po kawałeczku podgryzałam ją tam i ówdzie. O tyle warto było się poświęcić, że spotkała mnie nagroda. A w zasadzie dwie. Po pierwsze: poznałam naprawdę interesującą historię barwnego człowieka – który muzycznie był mi daleki, ale charakterologicznie już, niestety, nie bardzo. Po drugie: dotarłam do drugiej części książki, na którą składają się wywiady z Jimem (czasem – z całym zespołem). I pierwsze, co muszę o nich powiedzieć to to, że to najciekawsze sto stron, jakie ostatnio przeczytałam…

Zacznę więc od końca. Lubię wywiady i jeżeli nie mam do czynienia z autobiografią, to właśnie rozmowy z danym artystą są tym, co cenię sobie najbardziej. Uwielbiam relacje z pierwszej ręki, przelewanie uczuć, emocjonalne wspomnienia – tego nie zaoferuje żaden biograf. On spogląda z dystansu, przybiera określony punkt widzenia, kieruje się swoją wizją. Artysta, gdy mówi o sobie samym, staje się bliższy, bardziej namacalny i prawdziwy. Tak naprawdę jeden szczery wywiad przemawia do mnie bardziej niż sto stron biografii snutej przez kogoś obcego. Aczkolwiek nie zmienia to faktu, że i spojrzenie biografa jest dla mnie – czytelnika – cenne. Już Jan Chryzostom Pasek wiedział jak kreować i ubarwiać rzeczywistość – dlatego i na wywiad czy autobiografię spoglądać należy zawsze z pewną podejrzliwością. Tym bardziej ciekawym jest dla mnie doświadczeniem poznanie Króla Jaszczura. Bo to połączenie chłodnego obiektywizmu człowieka z z zewnątrz – Jerry’ego Hopkinsa, z pewną dozą autokreacji samego Jima Morrisona…

Część biograficzna stanowi 2/3 publikacji i jest – jak już wspomniałam – dość nieprzyjemnym portretem Morrisona. Jerry Hopkins postawił wszystko na jedną kartę – nie ukrywa niewygodnych faktów, nie wybiela swojego bohatera, nie waha się wspominać o orgiach i narkotykach, libacjach i łamaniu prawa. Z drugiej jednak strony – zagląda do duszy Morrisona – przedstawia go jako poetę i filozofa, człowieka inteligentnego i oczytanego, bystrego i wygadanego. To taka kumulacja skrajnych cech, skrajnych zachowań, skrajnych sądów. I podejrzewam, że tak bogaty i barwny portret zafascynuje wielu – nie tylko fanów The Doors, ale miłośników muzyki w ogóle. Kłania się tutaj jednak mój nieobiektywizm, o którym wspomniałam we wstępie. Doceniam to, że dane mi było poznać kolejną wielką osobowość i kolejną wielką historię, ale naprawdę nie lubię tej muzyki i tej postaci, więc część biograficzną Króla Jaszczura wspominać będę jako dość toporną opowieść. Barwną, fascynującą, ale jednak nie dostarczającą ani odrobiny radości czy przyjemności z lektury…

Ale te wywiady, ach…! Są one wspaniałą nagrodą.

Moja ocena: brak
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Pod hasłem’ i ’Czytam literaturę amerykańską’.