Molekuły emocji, Janusz L. Wiśniewski

Do Wiśniewskiego mam ewidentną słabość. Zaczęło się od S@motności w sieci, która zachwyciła mnie w czasach licealnych i dzięki której automatycznie uznałam autora za jednego z ulubionych polskich twórców. W blogowej karierze przedstawiałam Wam także jego Łóżko, zaś dziś opowiem o kolejnym zbiorze esejów (“opowiadanek”? felietonów?), które przypadkowo wpadły mi w ręce…

Wiśniewskiego w Polsce albo się ceni, albo nienawidzi, a jego dzieła albo wysławia, albo etykietuje mianem “gniotów”. Przyszło mi do głowy, by porównać go z Erichem Segalem, autorem kultowego Love Story. Nie wiem ile prawdy jest w opowieściach, jakoby Amerykanin, wykładający między innymi na Yale, stworzył teorię powstania stuprocentowego bestsellera, której potwierdzeniem miała być właśnie jego najsłynniejsza powieść, ale faktem jest, że w moim odczuciu Wiśniewski taki przepis na bestseller posiada. Teoria ta nie do końca znajduje odzwierciedlenie w krótkiej formie, jaką są zamieszczone w Molekułach emocji teksty z magazynu “Pani”, ale jest coś takiego w jego pisarstwie, co sprawia, że jeśli już się go pokocha, zyskuje się stuprocentową pewność, że każdy tekst do nas przemówi…

Na kartach zbioru Wiśniewski sięga po różnych bohaterów, różne historie i różne problemy, ale tym, co łączy każdą z opowieści, niewątpliwie są tytułowe cząsteczki emocji. Pojawiają się tu: ból, wiara, strach, nadzieja, żal – uczucia silne i bezwzględne. Autor zderza ze sobą najróżniejsze kultury i odmienne światopoglądy, co dobitnie uświadamia czytelnikowi, że człowieczy ból, ludzka nadzieja i życiowe rozczarowania tak naprawdę unoszą się ponad granicami, ponad podziałami. Sam pisarz osadza swoją postać pomiędzy innymi bohaterami, a my zyskujemy pewność, że opisane historie wydarzyły się naprawdę. Że taki właśnie jest świat, że tacy jesteśmy my.

Zbiór, co zaskakujące, nie miewa słabszych punktów. Każda z opowieści wzbudza zainteresowanie, naładowana jest emocjami, na krótką chwilę wstrzymuje czas. Autor doskonale odnajduje się w krótkiej formie, co sprawia, że nawet kilkustronicowe teksty okazują się kompletne. Ale uczucie niedosytu mimo to pozostaje. Dużo bym dała, by wiele z tych historii stało się zalążkami czegoś większego, bardziej rozbudowanego. Ot, tylko po to, by nie rozstawać się z ich bohaterami po kilku minutach.

Moja ocena: 8,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań ‘Z półki’ oraz ‘Polacy nie gęsi’.