Lawendowy pokój, Nina George

Mam wrażenie, że jestem jedyną osobą w blogoferze, która nie słyszała dotąd ani o tej książce, ani o jej autorce. Owszem, jej piękna okładka tam i ówdzie rzucała mi się w oczy – w końcu nie jestem aż tak przyślepawa – ale nie miałam okazji postawić jej jakichkolwiek oczekiwań. Nie zagłębiałam się w recenzje, nie zagłębiałam w opisy. Otrzymałam ją właściwie w prezencie od wydawcy i spontanicznie podjęłam się lektury. Cóż mogę teraz rzec… Jakież niezwykłe było to spotkanie!

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz dane mi było zetknąć się z prozą tego rodzaju. Nina George pisze niezwykle specyficznie – co uwidacznia się w języku jej powieści, w sposobie opowiadania, w użyciu takich, a nie innych metafor. Jest to proza nieco ciężkawa, duszna. Sporo tu egzaltacji i przesady. Ale przede wszystkim pośród tych artystycznych środków, niezwykłych opisów i dialogów niemal nie z tej epoki kryje się jedno – piękno. Czyste piękno, umiłowanie dla słowa, klimat, który zachwyca. To książka z duszą, książka niepowtarzalna i absolutnie wyjątkowa.

Nie najlepsza, nie wybitna, ale piękna i dobra.

Lawendowy pokój można by uznać za historię miłosną, ale byłoby to jednocześnie i niedopowiedzenie, i przesada. Przede wszystkim jest to opowieść o żywocie człowieka, który nie przestał kochać. Wciąż w umyśle ma kobietę ze swej młodości. Kobietę, która odeszła, ale która we wspomnieniach wraca jak bumerang. Zbieg różnych zdarzeń sprawia, że do naszego bohatera, pana Perdu, dociera prawda o przeszłych wydarzeniach. Prawda, która wstrząsa i zmienia całe jego życie…

Zanim czytelnik zaczyna śledzić nowy etap w życiorysie bohatera, który doskonale wpisuje się w ramy powieści drogi, najpierw poznaje bliżej samego Perdu. A jegomość jest to niezwykły – chyba każdy mól książkowy chciałby choć na chwilę znaleźć się w jego rzecznej Aptece Literackiej. Pan Perdu leczy literaturą. Wie, co zalecić mężom na emeryturze, paniom ze złamanymi sercami czy literatom pozbawionym weny. Umiłowanie wobec książek jest jednym z najważniejszych elementów Lawendowego pokoju. To czyni tę powieść jeszcze ciekawszą, jeszcze piękniejszą i jeszcze bardziej wyjątkową.

Nie uznałam jednak dzieła Niny George za wybitne czy najlepsze w swym gatunku, a wiąże się to przede wszystkim z pewną nierównością, jaka historię tę charakteryzuje. Bywają tu momenty nużące, a sama kwiecistość języka połączona z mnogością metafor i złotych myśli miejscami bywa mocno męcząca. Co jakiś czas trzeba książkę tę odkładać na bok, by nie dać się tą specyficzną atmosferą zadusić. To ona sprawia, że Lawendowy pokój tak przyciąga, ale też w nadmiarze potrafi czytelnika zamęczyć. A jak wiadomo – co za dużo, to niezdrowo.

Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Pod hasłem’, ’Grunt to okładka’ oraz ’Książkowe podróże’.