Powrót, Izabela Sowa

Gdybym skojarzyła wcześniej, że autorka Powrotu ma na swoim koncie serię gniotów występujących pod wspólnym szyldem ‘owocowa trylogia’, z pewnością nigdy nie zdecydowałabym się na katowanie kolejną jej powieścią. Bo wiem, że jej styl mnie męczy, a humor nie przekonuje. Można było się co prawda łudzić, że z biegiem lat i z każdą kolejną napisaną powieścią autorka rozwinęła się, ale ileż można karmić się złudzeniami? Z Izabeli Sowy, najzwyczajniej w świecie, nie będzie pisarki, która podbiłaby moje serce i jej kolejne dziełko, Powrót, tylko mnie w tym przekonaniu utwierdziło… W założeniu Powrót miał traktować o wkraczaniu w dorosłość, stawaniu się poważnym człowiekiem i mierzeniu z wyzwaniami, jakie niesie życie. Dostajemy główną bohaterkę, stale nazywaną Dorotką, która ma przyciągać osobowością – bo to takie ‘inne’, że ubiera się w stylu pin-up i robi tatuaże, przeżyła swoje na emigracji i przyszło jej żyć ze specyficzną rodziną. Z ciekawego pomysłu została wydmuszka – bohaterka bezbarwna i nijaka, infantylna i głupawa. Świat Dorotki niby jest pełen barw. Jej znajomi i rodzina niby są kolorowi, interesujący i zabawni. Ona sama jest niby silna i dorosła. Wszystko niby. Miało być ciekawie, miało być prawdziwie, a wyszło sztywno i nienaturalnie. Tyczy się to zarówno kreacji postaci, jak i świata przedstawionego. Nigdy nie przekona mnie do siebie pisarz, który kreuje całe mnóstwo bohaterów – w różnym wieku, różnej płci, z różnym bagażem doświadczeń – z których każdy mówi tym samym językiem. Dobrze mieć własny styl, ale niech ten styl ujawnia się w prowadzeniu narracji i snuciu opisów, a nie w dialogach. Bo idealnie jednostajne są absolutnie wszystkie wypowiedzi bohaterów, i absolutnie wszystkie wtrącenia narratora. Efekt? Zasłonimy udziwnione ksywy i imiona, a nie zorientujemy się, czy daną kwestię wypowiada ekscentryczna babcia, zblazowany model czy zwariowana trzydziestolatka. Ciężko jednoznacznie określić o czym traktuje najnowsza powieść Izabeli Sowy.
Ciężko znaleźć w tej opowieści jakikolwiek pozytyw.
Ciężko czytać tak słabe, przegadane i nudne książki. Dlatego chyba po raz pierwszy ewidentnie będę odradzać Wam lekturę. Nie wierzę, że komukolwiek ten twór mógłby się spodobać. No, przepraszam, ale szczerą wolno być, prawda? Moja ocena: 1,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ‘Polacy nie gęsi’, ‘Grunt to okładka’ oraz ‘Książkowe podróże’.