Dwie kochanki, Marek Harny

Marka Harnego znałam dotąd z powieści kryminalnych wysokiej klasy – Pismaka oraz W imię zasad, dlatego też taka powieść społeczno-obyczajowa z nutą historyczną była dla mnie sporym zaskoczeniem, tym bardziej, że zatytułowana została dość niefortunnie. Z pewnością wiele osób oczekiwać będzie od niej przede wszystkim wątków romansowych, które – choć w Dwóch kochankach są wyraźnie zaznaczone – nie ujawniają się tutaj na pierwszym planie. Nowe dzieło Harnego to przede wszystkim proza poważna, wymagająca, niełatwa w odbiorze i mocno emocjonująca, tematycznie opierająca się na dwudziestowiecznej, trudnej historii Polski. Dwie kochanki nie są lekturą łatwą – autor nie waha się zaburzać chronologii zdarzeń i przeplatać ze sobą losów wielu bohaterów. Mnóstwa skupienia i uwagi wymaga samo wdrożenie się w tę historię, odnalezienie w labiryncie wątków i logiczne połączenie wszystkich splątanych ze sobą nici. Jednak nie tylko konstrukcyjnie Dwie kochanki okazują się sporym wyzwaniem dla czytelnika, ale również tematycznie – bo jest tu i miłość, i seks, poszukiwanie własnej tożsamości i rozgrzebywanie rodzinnych sekretów, ale przede wszystkim przedstawienie czasu powojennych kryzysów politycznych i trudnych relacji polsko-żydowskich… Marek Harny w interesujący sposób odmalowuje nie tylko realia polski drugiej połowy dwudziestego wieku, ale także rzeczywistość świata artystycznego – główny bohater jest pisarzem, a w jego otoczeniu funkcjonują kolorowe ptaki, artystki, kobiety z charakterem, niebanalne osobowości. Sam też należy do postaci ciekawie sportretowanych, złożonych i intrygujących. Tak jak intrygujące są jego polsko-francuskie losy. Cenię sobie Marka Harnego za to, że potrafi przyciągnąć czytelnika nie tylko doskonałymi kryminałami, ale znakomicie odnajduje się również w prozie bardziej wymagającej. Dwie kochanki momentami okazują się chaotyczne, ale nigdy niespójne czy nielogiczne. Powieść jest trudna w odbiorze i nie dotrze do każdego, ale ten, kto się z nią zmierzy, powinien docenić rozmach i dosadność, z jakimi pisarz opowiada najtrudniejsze historie. Historie, które zapadają w pamięć i absolutnie wybijają się na tle innych sobie podobnych. Dlatego warto, naprawdę warto po tę powieść sięgnąć… Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ‘Pod hasłem’, ‘Polacy nie gęsi’ oraz ‘Książkowe podróże’.