Ene, due, śmierć, M.J. Arlidge

Pierwszy raz od dawna spowił mnie mrok. Utonęłam w morzu zła, obrzydliwości i cierpienia. Doświadczyłam poczucia niepewności, zaznałam dreszczy na całym ciele. Może to jakaś słabość po miesiącach odwyku od rasowej literatury z dreszczykiem. A może… Może to pan Arlidge i jego wstrząsające wizje ukazane w Ene, due, śmierć? Jak myślicie? Rzecz dzieje się w Anglii – i to nie na przemysłowej, mrocznej północy, nie w modnym i banalnym Londynie, a na południu – w Southampton, miejscu, które na kartach literatury spotykam po raz pierwszy w życiu. Nietypowe miejsce, nietypowa glina i bardzo niepokojąca, nietypowa historia. Nie mogło być lepiej! M.J. Arlidge opowiada historię Helen Grace – policjantki o mrocznej i okrytej tajemnicami przeszłości, przed którą pojawia się najtrudniejsze wyzwanie w życiu – odnalezienie i przechytrzenie brutalnej seryjnej morderczyni. Psychopatycznej, bezwzględnej wariatki, która zaprasza – zdawałoby się – przypadkowe osoby do okrutnej gry. Gry, w której zwycięstwo jest tylko ułudą… W literaturze nieczęsto zdarza się, by rolę głównego zbrodniarza powierzano kobiecie. Ale jeżeli już mamy z czymś takim do czynienia, bohaterki te okazują się wyrafinowane w działaniach i do przesady wręcz brutalne. Tak jest i w tym przypadku – bezwzględna morderczyni wzbudza obrzydzenie i odrazę, a u czytelnika pojawia się odruch przymykania oczu, odwracania głowy i totalnego zniechęcenia. Ale zniechęcenie to tylko podkręca atmosferę i przyciąga do tej historii ze zdwojoną siłą. Ene, due, śmierć jest pasjonującą i intrygującą opowieścią, która stanowi dowód na to, że w gatunku jakim jest thriller, jeszcze nie wszystko zostało powiedziane. Jedyny zarzut, jaki wysunąć można pod adresem autora, dotyczy dość powszechnego i zbyt banalnego zabiegu, jakim jest przedstawienie motywacji mordercy za pomocą osobnych rozdziałów składających się na retrospekcje, wspomnienia. Można było te fakty osadzić w akcji w inny sposób – bez uciekania się do najprostszych i najpowszechniej wykorzystywanych sposobów. Na tym zarzuty wobec prozy Arlidge’a kończą się. Narracja została poprowadzona doskonale, portrety psychologiczne postaci są złożone i ciekawe, a dobrze skonstruowane dialogi wspaniale napędzają akcję. Książka jest klimatyczna, wstrząsająca i zaskakująca. To kawał naprawdę dobrego thrillera. Jednego z lepszych, jakie czytałam. Na koniec, kilka słów o okładce, która błyskawicznie zwróciła moją uwagę. Kiedy zapoznacie się z tą historią, zauważycie, że front książki doskonale współgra z jej treścią. Chylę czoła przed bardzo dobrym pomysłem Izabelli Marcinowskiej. Odsyłam Was do jej strony – zielonykot.com. Przekonacie się, że to nie jedyna tak dobra praca w dorobku tej pani. Uważam, że warto to docenić, ponieważ wszyscy wiemy, jak wielką siłą na rynku wydawniczym dysponują właśnie okładki… Moja ocena: 8,5/10