[KSIĄŻKA] Były sobie świnki trzy, Olga Rudnicka

Lubię prozę Rudnickiej. Szczególnie jej komedie o zabarwieniu kryminalnym, które doskonale wpływają na mój nastrój i które proponuję każdemu, kto pyta mnie o polecenie lekkiej i niegłupiej rodzimej literatury. Najnowsza powieść w dorobku mojej rówieśniczki klimatem mocno skojarzyła mi się z doskonałą serią o przygodach pięciu rąbniętych Natalii, ale ostatecznie nie okazała się aż tak dobra. Książki Olgi Rudnickiej mają to do siebie, że z miejsca mogłyby posłużyć za gotowe scenariusze filmowe. Przeważają w nich pełne dynamizmu dialogi, a same zdarzenia są tak ciekawie opowiedziane, że oczami wyobraźni widzi się je już na ekranie. Były sobie świnki trzy z pewnością wywołałyby salwy śmiechu na sali kinowej, bo historia ta pełna jest zabawnych gagów i śmiesznych dialogów, a wyraziste postacie tylko dopełniają dzieła. Co zatem sprawiło, że świnki nie ujęły mnie aż tak bardzo jak Natalie? Przede wszystkim problemem są podobieństwa. Rudnicka wpadła w schemat i tworzy bohaterów i sytuacje na podobieństwo tych, które znamy już z jej poprzednich książek. Oczywiście wciąż dobrze się to czyta, ale ostatecznie pozostaje w człowieku uczucie pewnego niedosytu. Bo nie dość, że trzy bohaterki świnek mocno przypominają siostry Sucharskie (choć w trochę gorszym, bo głupszym, wydaniu), to jeszcze pan policjant z tej historii wygląda jak kalka bohatera z serii o Nataliach. Być może te podobieństwa, również w samym przedstawianiu świata bohaterów, są wynikiem tego, że Rudnicka ukształtowała swój styl, ale nie do końca mnie to przekonuje. Skoro mam do czynienia z zupełnie inną fabułą i innym światem, nie powinnam mieć wrażenia, że otrzymałam to samo, co już znam, tyle że w innym opakowaniu. Dlatego też choć doceniam pomysł (trzy przyjaciółki postanawiają pozbyć się swoich mężów, żeby móc dziedziczyć ich ogromne majątki) i wykonanie, z pewnością nie zaliczę nowej powieści Olgi Rudnickiej do ulubionych. Aczkolwiek muszę też przyznać, że pierwszy raz od dłuższego czasu byłam tak ciekawa dalszych wydarzeń z książki, że odkładałam inne zajęcia, by móc czytać. Niestety, z reguły czytam teraz tylko w wolnych chwilach, jakie się nadarzą. Dla powieści Rudnickiej jednak robiłam wszystko, by te wolne chwile na czytanie sobie stworzyć. To naprawdę wiele znaczy! I świadczy o tym, że autorka wciąż potrafi do mnie dotrzeć i wciąż pisze tak, że trudno się od jej powieści oderwać. Jest zatem może mniej imponująco niż podczas poprzednich spotkań z Olgą Rudnicką, ale i tak polecam Wam Były sobie świnki trzy z całego serducha! Moja ocena: 7/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Grunt to okładka’ oraz ’Czytelnicze wyzwanie 2016′ (kategoria: Książka, której akcja dzieje się w Warszawie).
Przeczytaj również:

• Recenzja książki Natalii 5
• Recenzja książki Drugi przekręt Natalii
• Recenzja książki Do trzech razy Natalie
• Top 10: książki, które powinny mieć swoje adaptacje filmowe
• Top 10: ulubione rodziny znane z literatury
• Recenzja książki Cichy wielbiciel