[KSIĄŻKA] Dziewczyna z sąsiedztwa, Jack Ketchum

Tej książki boją się nawet najwięksi twardziele. Ma opinię jednej z najbardziej wstrząsających w historii literatury. Kiedy pokazałam na Instagramie, że czytam ją do poduszki, wiele osób napisało, że to zbyt straszna lektura na sen. A ja celowo, chcąc na chwilę zapomnieć o własnych koszmarach, przewidziałam czytanie jej na dwa wieczory. Naprawdę chciałam się bać, chciałam przeżyć te wszystkie wstrząsy. I prawdopodobnie coś jest zwyczajnie nie tak z moją głową, bo przyjęłam Dziewczynę z sąsiedztwa „na zimno”. Nie było szoku, nie było łez, nie było emocjonalnego poturbowania. Po prostu przeczytałam bardzo dobrą, mocno poruszającą książkę. I tyle. Powieść Ketchuma ma w sobie coś z sielskiego klimatu. Jest lato, dzieciaki bawią się nad wodą, szukają przygód, popijają colę i organizują sobie rozrywki. Lata pięćdziesiąte, sami rozumiecie, wtedy jeszcze nie zasiadało się na długie godziny przed ogłupiającymi odbiornikami, tylko chwytało słońce, przeżywało wielkie przygody i spędzało czas z innymi dzieciakami na ulicy.

Okładka nowego wydania.

Naszym przewodnikiem po tej historii jest David – dziś już dorosły, wspominający swoje szczenięce lata i największy koszmar, jakiego doświadczył. Poznał piękną, starszą od siebie dziewczynę, a potem pozwolił na to, by ogarnięta szaleństwem grupa znęcała się nad nią, tygodniami maltretując na różne sposoby, zabijając jej godność i wyniszczając jej ciało. Czytając wspomnienia Davida chce się niekiedy zamknąć oczy i odwrócić głowę, ale jakaś siła każe brnąć w to dalej. Dokładnie tak jak brnął on – z jednej strony marząc o tym, by dziewczynę uwolnić, z drugiej – z fascynacją obserwować „widowisko” polegające na przekraczaniu granic. Zresztą, w całym procederze brała udział osoba dorosła, ulubiona sąsiadka, czemu więc mały chłystek miałby interweniować? Dorośli przecież zawsze mają rację… Choć w literaturze grozy przyzwyczailiśmy się do potworów stworzonych przez ludzką wyobraźnię, siłą powieści Ketchuma jest ukazanie potworów realnych. Takich, na które możemy natknąć się każdego dnia. Potworów w ludzkiej skórze. I chyba to jest właśnie w tej książce „najgorsze”. Autor nie musiał daleko szukać, nie musiał uruchamiać swojej wyobraźni, bo takie historie rzeczywiście miały miejsce.  Bestialstwo człowieka, bezsensowne okrucieństwo i psychiczne zdewastowanie nie jest nam obce. Co ważne, ta książka nie ma za zadanie wstrząsać poprzez epatowanie złem. Nie jest jej celem zwyczajne wywoływanie dreszczy emocji i obrzydzenia. Nie jest to żadne straszenie dla straszenia. Tutaj czytelnik ma zamknąć książkę i zastanowić się nad sobą, nad życiem, nad istotą człowieczeństwa. Pomyśleć, ile razy odwracał wzrok, ile razy zadał ból, ile razy sam był oprawcą. Wyobrazić sobie, jak łatwo przekroczyć granice, jak łatwo ulec… Polecam Wam tę powieść, bo jest naprawdę dobrze napisana i pochłaniająca bez reszty. Nie wystraszyła mnie, nie odrzuciła, nie wstrząsnęła mną. Być może własne przeżycia zmuszają mnie do blokowania prawdziwych uczuć. Być może wciąż pozostaję w nieuświadomionym szoku i dopiero z czasem dotrze do mnie, czego byłam w tej opowieści świadkiem. A być może po prostu za dużo już w tym świecie widziałam? Tego nie wiem, ale żeby odkryć, co kryje się w Dziewczynie z sąsiedztwa, musicie po tę książkę sięgnąć. Moja ocena: 8/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ’Pod hasłem’ oraz ’Z półki’.