[KSIĄŻKA] Inferno, Dan Brown

W czasach liceum zachwycałam się Danem Brownem i jego Kodem Leonarda da Vinci. Dziesięć lat później powróciłam do tamtej historii i oceniłam ją już dużo gorzej (o czym przeczytacie tutaj). Mimo wszystko, bardzo chciałam dać autorowi jeszcze szansę, więc z radością porwałam egzemplarz Inferno z bibliotecznej półki. Choć obyło się bez większych zachwytów, i tak książka porwała mnie jak diabli!

Inferno

Doskonale znany z poprzednich powieści Dana Browna Robert Langdon budzi się we florenckim szpitalu i wie jedynie, że został postrzelony w głowę, a ktoś dybie na jego życie. Przy wsparciu pięknej lekarki Sienny Brooks ucieka ze szpitala i razem z nią walczy o przetrwanie, jednocześnie próbując rozgryźć zagadkę, której nierozwiązanie na czas może być tragiczne w skutkach dla całej kuli ziemskiej. Zadanie nie będzie jednak łatwe – bohaterowie wciąż uciekają przed pościgiem, sam Langdon nie wie jak w ogóle znalazł się w Europie, a cała zagadka związana jest z interpretacją Boskiej komedii Dantego i szaleństwem człowieka, który pragnie stworzyć na Ziemi tytułowe Inferno. Dan Brown doskonale wie, jak stworzyć trzymający w napięciu bestseller. Można odnieść wrażenie, że ma już zarysowany szkielet takiego dzieła i jedynie zmienia w nim miejsca i imiona niektórych bohaterów, a samą akcję prowadzi na tej samej zasadzie, co w swoich poprzednich powieściach. Do tej pory sprawdzało się to znakomicie i tak samo dzieje się w przypadku Inferno. Książka jest dość tendencyjna i przewidywalna, ale jednocześnie wciąga, intryguje i pochłania bez reszty. Czyli znów mamy do czynienia z dobrym czytadłem, od którego nie powinniśmy zbyt wiele wymagać. Inferno, podobnie jak Kod Leonarda da Vinci, przytłacza mnóstwem odniesień do sztuki i literatury. Bohater zwiedza muzea, analizuje dawne poematy, zachwyca się dziełami sztuki, jednocześnie zasypując czytelnika najprawdziwszymi wykładami na dany temat. Trochę zajeżdża to sztucznością, ale jest też na swój sposób fascynujące, bo jeszcze nigdy nie pragnęłam tak bardzo odwiedzić Włoch, a potem czytać Dantego, jak właśnie teraz, po przeczytaniu Inferno. Jak przystało na powieść schematyczną, znajdziemy tutaj również typową dla Browna kontrowersję, a jest nią temat przeludnienia globu. Powołując się na szczegółowe dane oraz teorie głoszone nie tylko przez szaleńców, ale i specjalistów z całego świata, Brown nakreśla problem, którego skutkiem będzie zagłada rasy ludzkiej. Zgodnie z matematycznymi wyliczeniami już naszym wnukom nie będzie dane cieszyć się normalnym życiem, bo po prostu skończą się zasoby żywności i wody pitnej dla tylu mieszkańców globu. Co z tym zrobić? Gdybyśmy nie powstrzymywali natury przed jej działaniami, pewnie rozwiązałaby problem za nas, ale w powieści Dana Browna niezbędny jest do tego pewien bardzo wyniszczający wirus. Zadaniem Roberta Langdona jest zapobiegnięcie jego rozprzestrzenieniu. Dobre jest to, że Inferno trzyma w napięciu i miewa momenty zaskoczeń, ale nie da się ukryć, że to kolejna książka Dana Browna, która oparta jest na sztywnym schemacie, który wszyscy już doskonale znamy. Dałam się porwać tej historii i przeczytałam powieść z dużym zainteresowaniem, ale nieustannie miałam poczucie, że już to wszystko kiedyś przeżywałam. Czy naprawdę nie dałoby się tego Langdona uwikłać w jakieś oryginalniejsze zdarzenia? Czy nie dałoby się oszczędzić nam tylu cytatów z podręczników i pokusić się o jakieś gigantyczne zaskoczenie? Pewnie nie, w końcu na tym właśnie schemacie Dan Brown oparł swój globalny sukces… Moja ocena: 6,5/10
Książka przeczytana w ramach wyzwań: ‘Grunt to okładka’ oraz ‘Czytelnicze wyzwanie 2016’.