[SERIAL] Mr. Robot, sezon 1

Publika krzyczy, że Mr. Robot to serialowy hit 2015 roku. Laureat dwóch Złotych Globów, Satelity i paru innych nagród. Serial kontrowersyjny, przytłaczający, inny niż wszystkie. Serial, który mnie zmiażdżył i który na długo pozostanie moim absolutnym ulubieńcem. Dziś, po kilku miesiącach otrząsania się po zakończeniu pierwszego sezonu, opowiem Wam o nim w „paru” słowach.

Recenzja serialu Mr. Robot

Gdybym miała w kilku słowach przedstawić serial Sama Esmaila, powiedziałabym, że to Fight Club osadzony w rzeczywistości hakerskiej. Brzmi dziwnie? Być może, ale zanim się zniechęcicie, choćby tym, jak wiele jest w Mr. Robocie informatycznych zawiłości, musicie wiedzieć, że właśnie dzięki wątkom hakerskim ten serial okazuje się tak wiernym odbiciem naszych czasów. Elliot Alderson jest komputerowym geniuszem, który pewnego dnia dołącza do grupy hakerów planującej zmasowany atak na międzynarodową korporację, która doprowadziła do bankructwa i śmierci wielu ludzi, w tym bliskich Elliota. Widz obserwuje ich poczynania i może pozostawać pod wielkim wrażeniem tego, że pierwszy raz w jakiejkolwiek produkcji telewizyjnej pojawia się rasowe hakerstwo. Hakerstwo bez ściemy. Nie może być zresztą inaczej, skoro twórcy Mr. Robota rzeczywiście zaprosili do współpracy przy serialu ludzi „z branży”, dzięki którym produkcja zyskała na autentyczności, a przez to wzbudza jeszcze większe zainteresowanie. Równie ważnym elementem tej historii pozostają problemy psychiczne głównego bohatera. Elliot zwraca się bezpośrednio do widza, często podejmuje dialog z samym sobą i okazuje się postacią wyalienowaną oraz uzależnioną od leków i szpiegowania innych ludzi. Rami Malek aktorsko spisuje się w tej roli znakomicie. Doskonale potrafi oddać zagubienie swojego bohatera, jego wyobcowanie i paranoiczność. Gra całym sobą, a dzięki mimice twarzy, spojrzeniu i głosowi nadaje swojej postaci niepowtarzalności. Elliot jest wyjątkowy. Elliot jest dziwaczny. Ale dzięki temu trudno przejść obok niego obojętnie. Wyróżniającą się postacią jest również z pewnością tytułowy Mr. Robot, w którego wciela się najbardziej doświadczony z całej obsady, Christian Slater. Jest w jego postaci tajemniczość, jest pewien luz i niechlujność, które błyskawicznie zwracają uwagę. W jednej chwili Mr. Robot wzbudza kpiący uśmieszek, a w drugiej potrafi już widza wgnieść w fotel. Cała obsada zasługuje zresztą na spore oklaski. Osobiście jestem wielką fanką Carly Chaikin, która niesamowicie mnie zaskoczyła kreując postać neurotycznej Darlene. Martin Wallström jako socjopatyczny Tyrell Wellick to po prostu klasa sama w sobie. Niepokojąco piękna Stephanie Corneliussen, choć nieczęsto pojawia się na ekranie, samym spojrzeniem sprawia, że przechodzą mnie ciarki. I tylko Portia Doubleday, odtwórczyni jednej z głównych ról, nie do końca mnie przekonuje, ale niewykluczone, że jej Angela Moss właśnie taka miała być – trochę smętna, trochę sztywna i mocno „przezroczysta”.
Mr. Robot na tle mnóstwa innych seriali wyróżnia się specyficznym klimatem – taką przyciężkawą, niepokojącą atmosferą, która sprawia, że trudno oderwać się od ekranu. Rewelacyjne zdjęcia i interesujący sposób kadrowania sprawiają, że znakiem rozpoznawczym Mr. Robota staje się przytłaczająco pusta przestrzeń wokół bohaterów, których widzimy głównie w rogu lub u dołu ekranu. Uwagę zwraca również to, że twórcy serialu nie silili się na podkręcanie kontrastu czy zabawy filtrami. Obraz wydaje się nieco sprany z koloru, wyblakły, a przez to intrygujący w swej surowości. Bo Mr. Robot taki ma właśnie być – prawdziwy, surowy, jak najwierniej oddający rzeczywistość.
Tym, co zadecydowało o popularności produkcji Sama Esmaila, jest z pewnością jej przekaz i to, jak autentycznie ukazane zostają tu problemy współczesnej cywilizacji. Serial doskonale oddaje to, jak rządzą nami korporacje, pokazuje niebezpieczeństwa czyhające w sieci i to, jakimi wszyscy jesteśmy płotkami w tym świecie zmanipulowanym i rządzonym przez innych. Wymowa Mr. Robota przeraża, wgniata w fotel, zmusza do refleksji. I chyba najtrudniejsze okazuje się uświadomienie sobie, że ta porażająca fikcja tak naprawdę rozgrywa się za naszymi oknami. I nie ma nic, co moglibyśmy z tym zrobić. Polecam Wam oglądanie Mr. Robota nawet jeżeli nie jesteście tzw. „geekami” i tematyka informatyczna nie jest Wam bliska. W tym serialu kryje się dużo, dużo więcej. Z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu ta ciężka atmosfera i ta paranoiczność dookoła, ale każdemu z Was życzę, byście akurat byli fanami takich treści, bo dzięki temu nie przejdzie Wam koło nosa ten doskonały serial. Moja ocena: 9,5/10 Przeczytaj również:

• Lato z Kreatywą – książki i seriale do nadrobienia
• Veronica Mars, sezony 1-3
• Quantico, sezon 1