28 listopada 2016 przez Klaudyna Maciąg

Wszystkie grzechy Gilmore Girls (wrażenia po kilkutygodniowym maratonie serialowym)

Książki & filmy zainspirowała mnie do tego, by nareszcie obejrzeć wszystkie odcinki serialu Gilmore Girls, znanego w Polsce pod tytułem Kochane kłopoty. Kiedy byłam w połowie oglądania, okazało się, że na koniec listopada zaplanowano emisję dodatkowego sezonu serialu, zatytułowanego Gilmore Girls: A Year in the Life. Dlatego też przez ostatnie tygodnie „Gilmorki” gościły w naszym domu każdego dnia i był to uroczy czas, ale prawda jest taka, że jednocześnie kocham ten serial i go nienawidzę…

Gilmore Girls – sezony 1-7

Czy jest na sali ktoś, kto nie spotkał się nigdy z osobami Lorelai i Rory Gilmore? Sądząc po niemałym zainteresowaniu wpisem „Kochane kłopoty” i literatura, czyli co czytywała Rory Gilmore – wątpliwe. Serial Gilmore Girls ma status kultowego – nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie, w tym również w Polsce. Nie będę się więc skupiać na streszczaniu Wam fabuły, wystarczy, że będziecie znali podstawowe dane – serial opowiada o perypetiach matki samotnie wychowującej dorastającą córkę. Mieszkają one w uroczym miasteczku Stars Hollow i borykają się z typowymi problemami dnia codziennego – co zamówić na kolację, z kim umówić się na randkę, jak zdobyć pieniądze na ważny cel itd. itd. Jednak pomimo tego, że ich problemy są typowe, a produkcja ma charakter dosyć życiowy, zarówno główne bohaterki, jak i rzeczywistość w jakiej żyją są mocno oderwane od rzeczywistości. Ale po kolei…

Lorelai Gilmore

Wychowana w bogatym domu postanowiła odciąć się od rodziny, kiedy w wieku szesnastu lat urodziła córkę. Zupełnym przypadkiem na jej drodze pojawiło się urocze miasteczko pełne ekscentryków i życzliwych ludzi, w którym życie płynie powoli i do którego nie docierają bolączki „wielkiego świata”, w stylu kryzysów gospodarczych, afer korupcyjnych, włamań czy napadów. Sielska okolica przyjęła nastoletnią Lorelai z otwartymi ramionami, a jej córeczka stała się córeczką wszystkich i ulubienicą całego miasta. Gdybym miała wybór, nie chciałabym nigdy spotkać Lorelai Gilmore na swojej drodze. Bo niby kreowana jest na sympatyczną, wyluzowaną i zabawną fajną mamuśkę, ale tak naprawdę jest zadufaną w sobie pańcią, która zawsze musi stawiać na swoim, nie przejmuje się uczuciami innych, jest niedojrzała i niepoważna, nie potrafi się zachować i ma fatalny gust. Jakby tego było mało, przypieczętowaniem jej wizerunku fajnej mamuśki ma być totalne olewanie zasad zdrowego żywienia i dobrego wychowania – tutaj pojawia się pojenie nastoletniej córki hektolitrami kawy, karmienie chrupkami i burgerami oraz odrywanie od nauki na rzecz ploteczek i całonocnych maratonów filmowych. Nie ma co – ideał i wzór z tej Lorelai.

Rory Gilmore

Niby ma być dobrą dziewczyną, kujonką, maniaczką literatury i wzorem cnót, a tak naprawdę jest osobą o wątpliwym kręgosłupie moralnym. Wykorzystuje innych ludzi, nie dba o to, że łamie innym serca, podobnie jak matka – jest przekonana, że wszystko jej się należy i wszyscy wokół mają tańczyć, jak im zagra. Stroi fochy jak księżniczka, jest rozpuszczona i zapatrzona w siebie. Nie znoszę Rory i uważam, że jest jedną z najbardziej irytujących bohaterek w historii telewizji. Oczywiście, z przyjemnością ogląda się ją na ekranie, Alexis Bledel jest przecież prześliczną dziewczyną, ale nie zmienia to faktu, że urok osobisty nie wystarczy tej postaci, by można ją było uznać za sympatyczną i wartą polubienia. Zawsze myślałam, że Rory to milutka szara myszka, tymczasem wyrachowana z niej zawodniczka. Oj, żal mi wszystkich facetów, których spotkała na swojej drodze!

Relacja matki z córką, czyli dlaczego tak bardzo kochamy Gilmore Girls

Co z tego, że i jedna, i druga mnie wkurzają, skoro stanowią wspaniały, niezapomniany duet, od którego nie można oderwać oczu? Uwielbiam je razem i uwielbiam to, jak w produkcji tej przedstawiona jest bliska relacja matki z córką. Mają swoje wzloty i upadki, ale ich więź jest niesamowita, przyciągająca. Aż chce się widzieć te ich wspólne akcje, mimo że dialogi na linii Lorelai-Rory bywają totalnie bezsensowne. Ten serial kocha się właśnie za tę matczyną miłość, za tę przyjaźń i niezwykle silną relację. Osobno obie mogły mnie doprowadzać do szału, ale i tak nie mogłam przerwać oglądania, bo zawsze miałam ochotę wiedzieć, co wydarzy się u nich dalej i co jeszcze nam zaprezentują. A prezentowały wiele – śmieszne stylizacje, dziwaczne dialogi, zabawne akcje i bliskość, którą dało się dostrzec z kilometra. Twórcy serialu dobrali ten duet znakomicie!

Stars Hollow

To miejsce jest magiczne, specyficzne, mocno oderwane od rzeczywistości. Jego mieszkańcy są totalnymi dziwakami i jedynego normalnego faceta w okolicy uważają za odmieńca. Mimo tego wzbudzają wiele pozytywnych odczuć i trudno byłoby nie myśleć z sympatią o ich wspólnych inicjatywach i ciekawych pomysłach na uatrakcyjnienie życia w miasteczku. Prawda jest jednak taka, że kiedy ogląda się jeden odcinek za drugim, a jest ich przecież ponad 150, pewne zachowania stają się irytujące. W którymś momencie ten sam gag już nie śmieszy, a dziwaczne zebrania społeczności nie wzbudzają już uśmiechu, tylko lekki niesmak. Całe Stars Hollow zaczyna drażnić i jego urok powoli zanika, kiedy człowiek uświadamia sobie, że jest tam trochę zbyt bajkowo i zbyt fajnie. I niby lubi się tych wszystkich freaków – „wielobranżowego” Kirka, wszystkowiedzącą Miss Patty, zasadniczą panią Kim czy rozgorączkowaną Sookie, ale nadmierna ekspozycja na ich zachowania naprawdę szkodzi. I chyba to jest właśnie mój największy problem związany z Kochanymi kłopotami. Znając kilka odcinków, widzianych kilkanaście lat temu, miałam w głowie obraz ciepłego, zabawnego, sympatycznego serialu, który przyciąga urokliwymi postaciami i milusim klimatem. Oglądając wszystkie sezony na raz, trochę za bardzo przytłoczyłam się specyfiką Stars Hollow i jego mieszkańców. W takiej dawce jest tego za dużo, człowiek zauważa powielanie schematów i zaczyna dusić się tą samą scenerią, tym samym poczuciem humoru, tymi samymi problemami. Prawdopodobnie gdybym rozłożyła oglądanie „Gilmorek” w czasie, z pewnością trochę inaczej odebrałabym teraz ten serial. Nie zmienia to faktu, że kiedy 24 listopada obejrzałam ostatni odcinek siódmego sezonu, niecierpliwie wyczekiwałam dnia następnego, kiedy na Netfliksie miały pojawić się nowe odcinki…

Gilmore Girls: A Year in the Life

Na Gilmore Girls: A Year in the Life składają się cztery półtoragodzinne odcinki, pokazujące rok z życia Lorelai i Rory 10 lat po wydarzeniach zaprezentowanych w poprzedniej produkcji. Nagle w Stars Hollow pojawiają się wszyscy dawni bohaterowie opowieści o „Gilmorkach” – niektórzy na chwilę, inni na dłużej. Miłym zaskoczeniem jest dopięcie niektórych rozpoczętych w przeszłości wątków, ale całość wypada raczej średnio.

Brak zmian w świecie Lorelai i Rory

Stars Hollow nie zmienia się ani o jotę, bohaterowie też nie przechodzą żadnej większej rewolucji, poza Miss Patty, która po zrzuceniu kilkudziesięciu kilogramów jest absolutnie nie do poznania. Na twarzy Lorelai widać interwencję chirurga plastycznego, a jej matka, Emily, to już starowinka, ale ogólnie trudno byłoby doszukać się tu jakichś większych zmian. A przez to, że nie ma zmian, to niektóre z nowych wątków okazują jeszcze bardziej oderwane od rzeczywistości niż wszystkie poprzednie. Ot, np. Lorelai wyruszająca w podróż śladami bohaterki Dzikiej drogi – trochę to śmieszne, trochę straszne, ale przede wszystkim zupełnie niepasujące do bohaterki. Za to w wizerunku Rory wszystko gra – dalej nie umie się odnaleźć w dorosłym życiu, dalej popełnia te same błędy, dalej zachowuje się jak nieodpowiedzialna gówniara. Wątek jej nowego związku, który z założenia miał być śmieszny, okazuje się smutny i niesmaczny, podobnie jak wszystkie jej relacje z byłymi – tu nic się nie zmienia, księżniczka dalej księżniczkuje i jeszcze jest wielce zdziwiona, że inni ruszyli z życiem do przodu. Swoją drogą czas bardzo dobrze przysłużył się całej trójce dawnych miłości Rory – i Dean, i Jess, i Logan wyglądają naprawdę smakowicie!

W A Year in the Life najlepiej poprowadzono wątek rodziców Lorelai. Ponieważ aktor odgrywający rolę jej ojca zmarł przed kilkoma laty, bardzo zgrabnie i elegancko wpleciono do scenariusza wątek jego śmierci. Samą Emily Gilmore uwikłano w kilka bardzo ciekawych zdarzeń i jestem pod wielkim wrażeniem, że można było tak ciekawie pokierować losami tej postaci. Duży zachwyt wzbudził we mnie również motyw „In Omnia Paratus” i pojawienie się w Stars Hollow Brygady Życia i Śmierci. W przekroju całej historii Gilmore Girls nie kojarzę równie fantastycznego wątku. Mogłabym go odtwarzać wciąż na nowo i wciąż bawiłabym się równie dobrze. Mimo tego ten czteroodcinkowy powrót do świata „Gilmorek” nie do końca mnie przekonał. Sporo wątków upchnięto tutaj na siłę, sporo bohaterów zaprezentowano zupełnie bez sensu. Za to zakończenie stanowi piękną kropkę nad „i” i mam wielką nadzieję, że twórcy serialu nie pokuszą się o stworzenie jeszcze jednego sezonu. Ta historia jest skończona, znakomicie spuentowana i dobrze poprowadzona. Niczego więcej tutaj nie potrzeba.

Dziewczyny, i tak Was kocham…

Choć po tylu cierpkich słowach pod adresem Gilmore Girls mogliście pomyśleć, że nie darzę tej produkcji zbyt wielką sympatią, tak naprawdę jest to jeden z moich ulubionych seriali w historii i jeszcze wiele razy będę do niego wracać. Mimo mnóstwa uchybień ma w sobie coś przyciągającego i kojącego. Dobrze się przy nim bawię, wspaniale odprężam, zupełnie zapominam o całym świecie. Szkoda, że dzisiaj już takich seriali się nie tworzy. Stawiam go na jednej półce z One Tree Hill i do obu będę teraz wzdychać z sentymentem i tęsknotą. Przeczytaj również: