W plątaninie uczuć, Gabriela Gargaś

Od momentu premiery powieści Gabrieli Gargaś minęło zaledwie kilka dni, a w sieci już zaroiło się od entuzjastycznych, pełnych patosu i zachwytu recenzji. Dzięki nim mój początkowy sceptycyzm przerodził się w ekscytację – w końcu skoro jakaś książka poruszyła tyle serc, musiała być wyjątkowa. I wyjątkowo dobra. Czy była? No cóż, jak spadać, to z wysokiego konia – cudze recenzje podniosły W plątaninie uczuć poprzeczkę tak wysoko, że musiało mnie spotkać lekkie rozczarowanie…

Dorota – mężatka, matka dwójki dzieci. Zaniedbana, sfrustrowana poddaje się bezwolnym schematom codzienności. Funkcjonuje niczym mrówka w mrowisku. Pędzi przez życie bez wytchnienia. Tak jak wiele kobiet cierpi na nadmierne poczucie odpowiedzialności za rodzinę i jej sprawne funkcjonowanie. Od pewnego czasu jej małżenstwo przeżywa kryzys. Czy miłość wybaczy zdradę?

Hanna- trzydziestopięcioletnia singielka. Pnie się po szczeblach kariery w międzynarodowej korporacji. Miała kiedyś kota, ale nie miała dla niego czasu, oddała go koleżance. Potem hodowała rybkę, której nie poświęcała za dużo uwagi. Rybka zdechła. Na związki też nie ma czasu, a może nie chce mieć. Miłość przecież boli, zawsze…

Kalina – w szczęśliwym związku od dziesięciu lat. Właścicielka ekskluzywnego butiku. Życie przynosi niespodzianki, w najmniej oczekiwanym momencie. Kiedy wszystko wydawało się być poukładane i zapięte na ostatni guzik, kiedy myślała, że już nic ciekawego jej nie spotka, wtedy pojawił się ON. Jej pierwsza „wielka miłość”. Wywrócił jej poukładany świat do góry nogami.

Życie kobiet zmienia się kiedy stają w obliczu śmiertelnej choroby. Ich przyjaźń nabiera siły i nowego wymiaru. Prawdziwa przyjaźń potrafi pokonać czas, życiowe trudności a nawet śmierć.

Źródło: wydawnictwofeeria.pl

Brzmi znajomo? Z pewnością, w końcu tego typu powieści od lat zalewają rodzimy rynek wydawniczy. Domyślacie się, jak potoczą się losy bohaterek? Jestem pewna, że niewielu z Was się pomyli. To nie jest jedna z tych książek, które zaskakują, wywołują przyspieszone bicie serca czy odkrywają nieznane prawdy. Nie jest i nie musi być. Bo to obdarta z magii, brutalnie szczera opowieść o szarościach życia. O prawdzie, która nie jest podlana lukrem i błyszcząca. O rzeczywistości takiej, jaką widzimy za oknami i spotykamy na ulicach. W pewnym momencie życie przestaje zaskakiwać, trudno więc wymagać od tak realistycznej powieści, by serwowała nam kolorowe niespodzianki. Jest więc znajomo i mało zaskakująco, ale na pewno nie nudno…

Powieść Gargaś czyta się jednym tchem – to z pewnością zasługa zręcznego pióra, jakim operuje autorka. Dialogi nie uniknęły co prawda sztuczności, opisy zbędnej egzaltacji, a fabuła tanich chwytów, ale całość opowiedziana została na tyle sprawnie i zajmująco, że czytelnik błyskawicznie zatapia się w tej historii, nieprędko orientując się, że całkowicie przepadł. A po zakończeniu lektury uświadamia sobie, że dzięki zwyczajnej, życiowej, prostej historii uronił sporo łez, zgrzytał zębami z irytacji i przeklinał pod nosem. To dobra rekomendacja, jeżeli książka gwarantuje całą paletę emocji…

Poczynania bohaterów nierzadko mocno mnie drażniły, jednocześnie wywołując znużenie. Ciągłe przeplatanie form czasu przeszłego i teraźniejszego w narracji również wywoływało lekką irytację (świadczy bowiem o pewnym niechlujstwie). Zdarzyły się też nielogiczności i niespójności (z niewybaczalną pomyłką w imionach bohaterek na czele), które sprawiały, że mocno zastanawiałam się nad tym, co też tak wszystkich w tej opowieści zachwyciło. Po zamknięciu książki długo o tym myślałam i doszłam do wniosku, że kobiety po prostu lubią ciepłe i brutalnie zwyczajne historie o życiu, jakie same wiodą lub wieść będą. W plątaninie uczuć to dobra książka – kobieca, subtelna, podszyta (umiarkowanym) humorem. Nie może pretendować do miana arcydzieła, ale na pewno zapada w pamięć. Fakt, że dzięki tanim chwytom – wyciskaniem łez chorobami i smutnymi historiami z życia czy kreowaniem obrazu idealnej przyjaźni, o jakiej marzy większość kobiet. W jakikolwiek sposób autorka nie grałaby z czytelnikami – liczy się jednak efekt końcowy. A ja – jeżeli mam pokusić się o jakieś podsumowanie – uważam, że dobrze spędziłam czas z powieścią Gabrieli Gargaś i chętnie polecę ją innym kobietom, które potrzebują chwilowego oderwania od własnych kłopotów – z pewnością znajdują w tej książce ukojenie, kilka mądrych rad, może nawet nadzieję i odpowiedzi na kilka palących pytań…

A panowie? Tyle tu uniwersalnych prawd o kobiecej psychice, że mogliby się dzięki tej powieści sporo nauczyć.

Moja ocena: 7/10